Schumann: Pianoconcert in a op. 54; Brahms: Händelvariaties en fuga op. 24. Alfred Brendel met het Weens filharmonisch orkest o.l.v.Simon Rattle. Decca 483.3288 (58’57”). 1979. 2001

Brendel maakte twee eerdere opnamen van het Schumannconcert. In 1979 met het Londens symfonie orkest o.l.v. Claudio Abbado (Philips 412.251-2, 420.052-2) en in 1997 met het Philharmonia orkest o.l.v. Kurt Sanderling (Philips 462.321-2). Dat waren natuurlijk best goede vertolkingen, maar tussen de vele behoorden ze niet tot de top. Deze laatste van hem is in veel opzichten beter, beschouwelijker en daardoor mogelijk de beste van hem. Hij beschouwt het orkest, en vooral de solisten daaruit, als gelijkwaardige partners en dat leidt tot een heel mooi resultaat en toch is de cadens in het eerste deel fors genoeg.

Kijk hoe deze nieuwe zich verhoudt tot de mooisten die in de juist geactualiseerde Vergelijkend Discografie zijn opgenomen: Pires, Andsnes, Kovachevich

Hoe dan ook, van Brahms’ variatiewerk is dit zijn eerste en enige opname en die maakt deze uitgave echt interessant. Het is een plezier om te ervaren dat hij elk der variaties stijlvol inkleurt en betekenis geeft. Hij neemt de tijd voor de kleine variatie nr. 3, speelt de langzame variaties ontspannen en toont esprit in de snelle. Eén der best geslaagde in nr. 20.  Na lange tijd is er eindelijk iemand die Katchen (Decca 430.053-2), Perahia (Sony 886977-2725-2) en Schiff (Warner 2564-61762-2) eer aandoet.

Omdat dit waarschijnlijk een der laatste cd’s van Brendel is,moeten we hem koesteren.