Schmitt: Suites nr. 1 en 2 Antoine et Cléopâtre op. 69; Symfonie nr. 2 op. 137. BBC Symfonie orkest o.l.v. Sakari Oramo. Chandos CHSA 5200 (77’57”). 2017

De eerste kennismaking met het werk van Florent Schmitt was als puber via de middengolf radio, met alle beperkingen van frequentiebereik en dynamiek van dien. Maar hoe overweldigend was La tragédie de Salomé en wat een orkestratie. Het raakte de veertienjarige ziel danig.

Dat zestig jaar later Antonius en Cleopatra met de ondertitel Six épisodes symphoniques en deux suites d’après le drame de Shakespeare een even diepe indruk maakt, kan niet worden gezegd, maar een mooie compositie is het zeker met de schildering van het erotisch decadente Alexandrië en het ascetisch strenge Rome waar zich de liefdesrelatie tussen de Egyptische Cleopatra en de Romeinse Marcus Antonius afspeelt. met Octavius Caesar (de latere keizer Augustus) als tegenspeler. 

Het werk was bedoeld als balletmuziek voor een opvoering van het stuk in 1920 bij de Parijse Opéra. De muziek hierbij blijkt een haast filmische kwaliteit te hebben, meteen aan het begin van de eerste suite, waar we kennismaken met beide protagonisten. En verder hoogtepunt is ‘Le camp de Pompée’. 

De manier waarop de op detail beluste Oramo het werk opbouwt is enerzijds heel subtiel, maar anderzijds ook erg dramatisch. Bovendien laat hij de compositie echt Frans klinken met een specifiek parfum in ’Nuit au palais de la reine’ en veel felheid in ‘Orgie et danses’ uit de tweede suite. Tot slot klinkt ‘Le tombeau de Cléopâtre’ heel duister.

Alleen Jacques Mercier (Timpani 1C1133) bereikte in dit werk eenzelfde intensiteit. Hij koppelde het met de twee Mirages op. 70, terwijl Orama kiest voor de Symfonie nr. 2, die op cd vooral bekend werd dankzij Leif Segerstam (Marco Polo 8.223689). De andere Fin Oramo stelt daar een ontwapenend eenvoudige, geanimeerde visie tegenover.