Scarlatti, D.: Klavecimbelsonates in d K. 141, L. 422, d K. 32, L. 423, c K. 115, L. 407, d K. 18, L. 416, A K, 208, L. 238, a K. 175, L. 429, D. K. 492, L. 14, b K. 27, L. 449, d K. 239, L. 281, f K. 519, L. 47, f K. 481, L. 187; Ligeti: Passacaglia ungherese; Hungarian rock; Continuum. Justin Taylor. Alpha 399 (69’20”). 

Ligeti schreef Continuum in 1968 voor Ade Zwitserse klaveciniste Antoinette Vischer (1909-1973) die het zelf in 1970 ook opnam (Wergo WER 60161-50) en speelde het aanzienlijk sneller dan de Frans/Amerikaan Justin Taylor die eerder aangenaam verraste met een aan de familie Forqueray gewijd programma (Alpha 247).

Continuum is ook de titel die deze cd meekreeg en dat die niet alleen betrekking heeft op het werk van Ligeti, maar ook slaat op de rijke schat aan klavecimbelmuziek die beginnend in de zeventiende eeuw voor continuïteit zorgde, wordt duidelijk gemaakt door de drie markante werken die Ligeti voor het instrument scheef te omgeven met twaalf sonates van Domenico Scarlatti en zo twee universums te verbinden en daar een verband tussen te leggen.

Om zijn heel goede betoog authentieke kracht te verlenen, koos Taylor een laat zeventiende eeuws Ruckers-Hemsch klavecimbel, gerestaureerd door Anthony Sidey. Het wonder dat zich tijdens dit recital naast de heel goede creaties in muzikaal opzicht voltrekt, is de mate aan affiniteit tussen beide componisten in al hun expressieve en virtuoze drang om het beste aan een klavecimbel te ontlokken.