Spohr: Sonates voor viool en harp in Es op. 113, As op. 114, As op. 115. Cecilia Bernardini (v) en Masumi Nagasawa (hrp). BIS SACD 2302 (74’46”). 2016

Wie werken wil schrijven voor de combinatie viool en harp wordt met een moeilijkheid geconfronteerd. Want om de viool op zijn voordeligst te laten klinken moeten zulke werken klinken in toonaarden die nogal ongelukkig zijn voor de harp waar de hoge spanning tot het knappen van snaren kan leiden. Om dat probleem te omzeilen, kan de harp een halve toon lager worden gestemd en bij werken in mineur zijn minder pedalen nodig.

Ludwig Spohr was getrouwd met de harpiste Dorette Schneider die op een enkelpedaal harp speelde en voorzag haar van de sonates op. 113-115 waarbij hij zelf de vioolpartij voor zijn rekening nam. Het aardigst is se Sonate concertante op. 114 waarin de verliefde componist wat toespelingen maakt op ‘Ach, ich fühl’s’ en ‘Ein Mädchen oder Weibchen’ uit Mozarts Zauberflöte.

In expressief opzicht levert de viool vooral lyrische bijdragen, terwijl de harp die met glanzende arpeggio’s loopje begeleidt. Het resultaat is muziek van een verpozende soort zonder geweldige esthetische kwaliteit, maar de verklankingen van Bernardini (spelend op een Naderman harp uit 1815) en Nagasawa tonen deze in een optimale belichting. Eerder al hadden Sophie Langdon en Hugh Webb op twee cd’s (Naxos 8.555364/5) de volledige werken voor viool en harp uitgevoerd. Dat de nieuwe opname een grondige voorbereiding en bronnenstudie van een jaar vergde, lijkt niet vanzelfsprekend.