Shafer: Strijkkwartetten nr. 1-12. Molinari kwartet. Atma ACD 22188 (2 cd’s, 2u. 06’29) en ACD 22672 (2 cd’s, 1u. 44’33”). 2000/2

De Canadese componist Raymond Murray Shafer (1933) is tevens milieu-activist en mede daardoor gefascineerd door natuur- en omgevingsgeluiden. Die verwerkte hij kleurig in zijn Soundscapes. Dat leidde tot mooie, knap bedachte, maar zelden visionaire werken, Maar in zijn uitgebreide reeks strijkkwartetten leren we hem van een andere kant kennen.

Hij is heel oorspronkelijk, niet wars van het gebruik van microtonen, gaf titels aan nr. 2  (Waves), 5 (Rosalind) en 6 (Parting wild horse’s mane), zet net als Schönberg een sopraan in bij nr. 4 (tevoren op tape vastgelegd) en 7 in natura met door Marie-Danielle Parent gezongen partijen.

In Strijkkwartet nr. 1 begint hij in 1980 vrij lyrisch en expressionistisch en won daarmee de Honeggerprijs. Het krachtigste werk lijkt nr. 3 (1981) en dat niet omdat het driedelig is en niet ééndelig, maar omdat het zo energiek is, gesteund door kreten, gegrom en gesis van de musici, hoewel de lang dame finale het mooist is.

Maar ook nr. 6 met zijn opvallende aan T’ai chi ontleende titel uit 1993 is bijzonder. Enige verwantschap met Shostakovitch zal geen toeval zijn, dat blijkt nog. Duidelijker uit het onorthodoxe nr. 7.

Het Molinari kwartet en Marie-Danielle Parent hebben zich geheel in deze materie ingeleefd en zorgen samen voor imposant goede vertolkingen.