Spohr: Duo’s voor twee violen nr. 1 in a op. 67/1, 2 in D op. 67/2, 3 in g op. 67/3 en in Es WoO. 21/3. Jameson Cooper en James Dickenson. Naxos 8.573763 (67’32”). 2018

In de eerste helft van de negentiende eeuw genoot Louis (Ludwig) Spohr een grote reputatie als vioolvirtuoos, dirigent, leraar en componist van meer dan honderd werken. Hij moet alleen al door zijn lengte een imposante figuur zijn geweest,

Als componist maakte hij studie van grote voorgangers en verklaarde zich een discipel van Mozart, hoewel beide componisten weinig verwantschap tonen. Spohr reisde veel en ontmoette tal van collega’s: Clementi en Field in St. Petersburg, Meyerbeer en Mendelssohn in Berlijn, Beethoven in Wenen, Viotti en Cherubini in Parijs, Weber in Stuttgart.

Als een van de pioniers. Van de Duitse vroegromantiek ontwikkelde hij nieuwe vormen en had daarmee succes, maar naarmate de tijd verstreek ging zijn muziek ouderwets aandoen.

Toch is het goed om ons aan hem te herinneren, niet alleen op grond van zijn bekendste werken als zijn klarinetconcerten, vioolconcerten, nonet, octet, pianokwintet, strijkkwintetten, strijkkwartetten en pianotrio’s.

Zo zijn daar de Duo’s voor 2 violen uit 1824 en meer identieks dat - hoewel er eerdere opnamen van Menuhin, Oistrakh en Perlman van schijnen te bestaan - tot het verwaarloosde materiaal behoren dat best eens aan het licht mag worden gebracht.

Dat gebeurt hier gelukkig meteen op hoog niveau door een hecht duo dat een goed inzicht heeft in de constructie en aan alle stilistische en executieve voorwaarden voldoet. Leuk is dat ook plaats is ingeruimd voor het Duet WoO. 21, dat de twaalfjarige Spohr al in 1796 schreef.