Stravinsky: L’histoire du soldat. Malcolm Sinclair (spr) met het Londens Symfonie kamerorkest o.l.v. Roman Simovic (v). LSO Live LSO 5074 (55’36”). 2015
Tijdens de Eerste Wereldoorlog waren Stravinsky’s drie extravagante partituren voor de Ballets russes niet goed uitvoerbaar. Het is de vraag of hij zich hoe dan ook had afgewend van het bovenmaatse orkest van de Sacre du printemps, maar de oorlog bracht Stravinsky door in Zwitserland en zorgde voor een een drastische verkleining van de voor zijn muziek noodzakelijke krachten.
In 1918 zocht hij samenwerking met de schrijver Charles-Ferdinand Ramuz die L’histoire du soldat schreef. Met twee acteurs, een danser, verteller en een ensemble van zeven instrumentalisten die ook op het podium staan, werd dit werk een prototype van het twintigste eeuwse muziektheater.
Stravinsky’s nooit volledig gerealiseerde plan was om per vrachtwagen langs Zwitserse dorpen te trekken om daar het stuk in 27 deeltjes op te voeren.
L’histoire du soldat is een variant op Marieke van Nimwegen en Faust, maar wijst ook vooruit naar Stravinsky’s The rake’s progress. In deze geschiedenis draait het om een pakt dat een gedesillusioneerde soldaat sluit met de duivel. In muzikaal opzicht weerspiegelt het Stravinsky’s interesse uit die tijd met een tango en een ragtime. De verleidende viool van de duivel heeft feitelijk de hoofdrol in het drama.
Het werk wordt meestal uitgebracht in een suite met het merendeel van de muziek, doch zonder dialogen. Toch komt L’histoire du soldat pas echt tot zijn recht in de context van een theatervoorstelling, zoals bijvoorbeeld eerder in de uitstekende opvoeringen van de Franstaiige versie met Dutoit (Erato ECD 88198, Warner 2564-61367-2) of de Engelstalige van Ward (Naxos 8.553662). Er is verder een mooie toneelmatige versie van het Nederlands Danstheater (dvd ArtHaus 100.133) uit 1988.
Maar ook de Londense, dus Engelstalige uitgave van violist/dirigent Roman Simovic is best de moeite waard, want ook hij weet behendig de geest van het origineel te treffen. De esprit en het pathos van het werk komen goed uit de verf en vooral het centrale deel van de dansen is markant gelukt.