Schumann: Fantasie in C voor viool en orkest op. 131; Vioolconcert in d WoO. 23; Celloconcert in a op 129 (bew.); 3 Bewerkingen uit op. 85. Lena Neudauer met de Duitse Radiofilharmonie Saarbrücken o.l.v. Pablo González. SWR Musik SWR 1942-2 (79’15”). 2010

Schumann zelf bewerkte zijn Celloconcert tot Vioolconcert, maar het materiaal d daarvoor werd pas in 1987 teruggevonden. Daarna maakten met Lena Neudauer meegerekend tien violisten er een opname van. Daaronder Daniel Hope (Warner 2564-66065-2), Gidon Kremer (DG 439.890-2), John Storgårds (Ondine ODE 879-2). Alleen Anthony Marwood (Hyperion CDA 6784 7), Ulf Wallin (BIS SACD 1775) en Baiba Skride (Orfeo C 854-131A) combineerden het met Vioolconcert en de Fantasie (Hyperion CDA 6784 7). 

Maar met de cd première van de drie bewerkingen uit op. 85 biedt Lena Neudauer iets aantrekkelijks extra. Van de 12 Pianostukken voor kleine en grote kinderen op. 85 voor pianoduet uit 1849 zijn de deeltjes 3 ‘Gartenmelodie’, 9 ‘Am Springbrunnen’ en 12 ‘Abendlied’ respectievelijk door Ernst Rudolf en Joseph Joachim bewerkt voor viool en orkest. In 1987 werden tussen nagelaten stukken van Joachim gevonden.

Heel lang was onbekend dat Schumann concertante werken voor viool had geschreven. De reputatie van deze werken had te lijden onder een bizarre reeks ongelukkige bijkomstigheden zonder dat de mooie muziek daar schuld aan heeft. Niet alleen bleven sommige werken lang onontdekt, soms als vertolkers ze tegenkwamen voelden ze de behoefte om ze te ‘verbeteren’. Fritz Kreisler vond het in 1937 nodig om de Fantasie te hercomponeren, maar het Vioolconcert onderging met meest triste lot. Het werd in de jaren dertig ook gerehabiliteerd op aandringen van de Nazi’s die er een goede vervanging in zagen van het Vioolconcert van Mendelssohn dat in de ban was gedaan. Dat droeg niet bij aan een goede reputatie.

Maar wie teruggaat tot de oorspronkelijke uitgaven, merkt al gauw dat d deze werken niet in mistroostigheid zijn gedompeld.

Schumann gebruikte echt het volle bereik van de viool met een lichte voorkeur voor het lagere register.  

Lena Neudauer en Pablo González zijn zich bewust van de potentiële problemen en omzeilen deze met een energieke inzet om zo tot een overtuigend expressief en subtiel resultaat te komen. De soliste omhult de werken met warme toon en charmeert bijzonder in die onbekende bewerkingen. Tien minuten extra muziek.