Strauss: R.: Hoboconcert in D AV. 144; Serenade voor 13 blazers in Es op. 7; Sonatine voor 16 blazers nr. 2 in Es ‘Fröhliche Werkstatt’ AV. 143. Alexei Ogrintchouk met het Concertgebouworkest o.l.v. Andris Nelsons. BIS SACD 2163 (74’12”). 2014,2016

Dat Richard Strauss en zwak moet hebben gehad voor de menselijke stem - vooral de sopraan - en de hobo, blijkt uit de prachtige muziek die hij daarvoor schreef. Aan het eind van W.O. II werkte de inmiddels tachtigjarige Strauss aan zijn Hoboconcert, de tweede Sonatine voor blazers en de Metamorphosen. Terwijl laatstgenoemd d werk een reactie was op de vernieling en het verlies dat plaats vond, keerde hij in de andere werken terug tot de modellen uit zijn jeugd. Daarom past ook de Serenade die hij ruim zestig jaar eerder als zeventienjarige schreef in de traditie van de verpozingsmuziek van Schubert en Mendelssohn goed in dit programma. 

Wanneer dan Ogrintchouk meteen de beginmelodie van het Hoboconcert subtiel fraserend laat opbloeien, voelt men zich a ls luisteraar in goede handen. Wat ook helpt is de speels-expressieve begeleiding waarvoor Nelsons zorgt. Over de verdere  ontwikkeling van het werk kan men, zo blijkt, geheel gerust zijn. Misschien staat de solist wat nadrukkelijk op de voorgrond in de opname, maar dat mag hier eigenlijk wel. Heinz Holliger, de beste tot nu toe (Philips 46.105-2) had hier een wat scherpere toon, wat inneemt voor Ogrintchouk.

Met de geweldige blazers van het Concertgebouworkest slaagden ook beide andere werken heel mooi en krijgen deze een elegant karakter. Hier valt vooral de fraaie inbreng van de hoorn op.

Een overweging tot slot: wat zou het fijn zijn waneer dit gezelschap nu ook de Gran Partita van Mozart gaat opnemen.