Saint-Saëns: Trois tableaux symphoniques d’après La foi op. 139/1-3; ‘Danse bacchanale’ uit Samson et Dalila op. 47; Symfonie nr. 3 in c op. 78. Paul Jacobs (org) met het Utah symfonie orkest o.l.v. Thierry Fischer. Hyperion CDA 68201 (75’15”). 2017
De Symfonie nr. 3 is de enige die Saint-Saëns op latere leeftijd in 1886 schreef, hoewel hij het genre al sinds zijn tienerjaren had verkend en diverse fragmenten had afgerond voordat de Symfonie nr. 1 in 1853 werd uitgegeven. De tweede volgde in 1859.
Het was dus een veel ervarener componist die de opdracht tot het componeren van een symfonie aannam van de Philharmonic Society in Londen. Hij droeg het werk op aan Liszt., die in 1886 was overleden en dirigeerde zelf de première in Londen.
Ondanks het uiteindelijke succes had hij aanvankelijk twijfels over hoe het werk zou worden ontvangen: ‘Het zal angstwekkend zijn, maar zal ook ook een traktatie voor het publiek zijn?’
Hij had gerust zullen zijn: de ‘Orgelsymfonie’, die zijn naam ontleent aan de prominente rol die het orgel vervult in twee van de vier delen: in het adagio, waarin het een rustige begeleiding vormt van een weldadige en tot een extatische climax komende strijkersmelodie en in de finale waarin het te midden van een koperfanfare alle ruimte krijgt totdat het fugatische gedeelte op gang komt. Het orgel speelt ook een triomfantelijke rol aan het slot.
Van deze symfonie waren natuurlijk al een behoorlijk aantal mooie opnamen in omloop. Te denken valt aan Charles Munch (RCA 82876-61387-2), Barenboim (DG 415.847-2), Dutoit (Decca 430.720-2) en Levine (DG 419.617-2).
Maar daar kan nu deze verrassende opname van een vrij onbekend orkest uit de V.S. onder de ineens daar opduikende Zwitserse hoboïst/dirigent Thierry Fisher worden toegevoegd. Hij weet de muziek dusdanig te temporiseren dat de progressie daarvan zowel onvermijdelijk als spannend is en zorgt zowel voor drama als voor sprankeling. Jacobs speelt zijn rol al even bekwaam.
De Trois tableaux symphoniques d’après La foi zijn ook voor orgel en orkest en dateren uit 1909; Oorspronkelijk waren ze bestemd als toneelmuziek bij een stuk van Eugène Brieux. De handeling speelt zich in Egypte af en de muziek bevat Arabische elementen. Plasson (EMI 555.584-2) en Zollman (PAN 510.078) namen het werk eerder op. Maar de nieuwe opname doet daar zeker niet voor onder.