Strauss, R.: Vioolsonate in Es op. 18 TrV. 15; Shostakovitch: Vioolsonate op. 134. Franziska Pietsch en Josu de Solaun. Audite 97759 (64’00”). 2018

Best een goed idee om de in 1888 in een nog vredige laatromantische wereld geschreven Vioolsonate van Richard Strauss te koppelen aan de kille Vioolsonate van Shostakovitch die in 1968 nog middenin de Koude Oorlog ontstond.

Het werk heeft iets onverbiddelijks met de achtervolgende unisoni aan het begin van het eerste deel en het aarzelende antwoord van de viool. Aannemelijk is dat het blijk van grauw nihilisme en gebrek aan daadkracht gerelateerd zijn aan Shostakovitch’ obsessie met de sterfelijkheid waarop we in zijn late muziek vaker stuiten. Zoals toen zijn gewoonte was, gebruikte hij twaalftoonsreeksen als thematisch materiaal, maar dan wel in een bredere tonale context.

Franziska Pietsch en Josu de Solaun behoeden deze sonate keurig voor chagrijn door het sardonische karakter niet te overdrijven en ontwikkelen daarbij heel mooie timbres van een schemerig sotto voce tot een golvende veerkracht om het bittere karakter kracht bij te zetten.

Er bestaat nog een opname van David Oistrakh met de componist uit 1968 (Russian Revelation RV 7008), maar verder waren het vooral de uitgaven van Oleg Kagan en Sviatoslav Richter (Regis RRC 1128) en bij de dames van Lydia Mordkovich met Clifford Benson (Chandos CHAN 8988) en Isabelle van Keulen met Ronald Brautigam (Challenge CC 72071) die de aandacht trokken.

Het is zeker niet zo dat de hieraan voorafgaande Vioolsonate van Richard Strauss een ‘makkie’ is, maar Pietsch en De Solaun tonen in een uitvoering vol vaart en verve maar ook met veel gevoel de waarde van dit werk aan en herinneren aan andere prachtvertolkingen van Vadim Repin en Boris Berezovsky (Erato 8573-85769-2) en Kyung-Wha Chung met Krystian Zimerman (Decca 474.558-2).