Strauss, R.: Vioolsonate in Es op. 18, TrV. 151; Shostakovich: Vioolsonate op. 134. Franziska Pietsch en Josu de Solaun. Audite AUDITE 87.759 (64’00”). 2018

Aardige gedachte om de jeugdige, romantische enige Vioolsonate van Richard Strauss uit 1887 te combineren met de late, vrij rauwe en nogal uitzichtloze, ook enige van Shostakovitch uit 1968.

Franziska Pietsch en Josu de Solaun vervullen de Sonate van Strauss van melodisch licht en romance als betrof het een vleiende Don Juan, maar zorgen in het langzame deel ook voor verinnerlijking.

Zelf zei Shostakovitch over zijn Vioolsonate die lang na de Stalintijd ontstond: ‘Hij mag dan niet zoveel noten bevatten, maar er is een massa muziek’. Het energieke centrale allegretto bevat trouwens best veel noten. Ook het afsluitende largo bevat een paar sublieme momenten, Maar makkelijk is het werk zeker niet voor de uitvoerenden, noch voor de luisteraar,

Franziska Pietsch en Josu de Solaun zorgen ook in dit geval voor een fijne vertolking met een behoorlijke lading aan expressie en zin plus een vonk creativiteit die overspringt wanneer een duo volkomen synergie met zichzelf heeft.

De combinatie werken is niet zo voor de hand liggend dat veel directe vergelijkingsmogelijkheden bestaan. Ik herinner me alleen een bijna zeventig jaar oude opname van Leonid Kogan en André Mitnick (Vogue VG 672009) en die lijkt niet meer zo interessant.