Saint-Saëns: Tableaux symphoniques d’après ‘La foi’ nr. 1-3 op. 130; ‘Bacchanaal’ uit Samson et Dalila op. 47; Symfonie nr. 3 in c op. 78. Paul Jacobs (org.) met het Utah symfonie orkest o.l.v. Thierry Fischer. Hyperion CDA 68201 (75’15”). 2017
Saint-Saëns: Symfonie nr. 2 in a op. 55; Danse macabre op. 40; Symfonie in F ‘Urbs Roma’. Madeline Adkins (v) met het Utah symfonie orkest o.l.v. Thierry Fischer. Hyperion CDA 68212 (72’42”). 2018
Wie eens de moeite neemt om op Wikipedia de lange, over genres verdeelde lijst met composities bekijkt, zal merken dat we in het muziekleven slechts om het bovenlaagje daarvan teren - met de Symfonie nr. 3 ‘Orgelsymfonie’, Danse macabre, Celloconcert nr. 1, Pianoconcert nr. 2, Vioolconcert nr. 3, Introduction et rondo capriccioso, Le carnaval des animaux en de opera Samson et Dalila.
Weinig bekend is bijvoorbeeld dat die Danse macabre in 1872 begon als een lied met pianobegeleiding (Kevin Maynor en Richard Woitach, Guild GMCD 7244) en pas twee jaar later werd georkestreerd. Het bestaat trouwens ook als orgelwerk en er zijn bewerkingen van voor viool en voor slagwerk met piano. Het Ebonit saxofoonkwartet ging nog een stapje verder (7 Mountain Records 7MNTN 013).
Maar Thierry Fisher, sinds 2009 dirigent van het Utah orkest, biedt meer aan onbekend Saint-Saëns materiaal. In 1980 werd de componist door prins Albert I van Monaco gevraagd om toneelmuziek te schrijven bij het in Egypte spelende stuk La foi van Eugène Brieux dat speelt tijdens het Middelste Rijk en gaat over de grenzen die de maatschappij mag stellen aan de religieuze macht. Een onderwerp dat tegenwoordig actueel is, maar destijds weinig aandacht trok. Maar Saint-Saëns redde de essentie ervan in drie tableaux die zeer wel als absolute, melodisch inventieve en sfeervolle muziek zijn te ondergaan.
Gegeven de belangstelling voor Egypte die Saint-Saëns in diverse vormen tot uitdrukking bracht, is natuurlijk het ‘Bacchanaal’ uit de opera Samson et Dalila ook onvermijdelijk.
Een ander minder bekend onderwerp is natuurlijk de vierdelige Symfonie in F ‘Urbs Roma’ waarin een muzikaal beeld wordt gegeven van de Eeuwige Stad. Eigenlijk droeg het voor een concours geschreven werk uit 1857 helemaal niet de titel ’symfonie’; later veronachtzaamde hij het nogal, maar gebruikte wel het langzame deel als filmmuziek bij L’assasinat du duc de Guise. Pas in 1974 dook het werk dankzij Jean Martinon weer op.
De Symfonie nr. 2 is uit 1859 en een vrij formeel werk, inclusief een fuga in het eerste deel. Het langzame deel heeft iets van een gavotte. Het wordt gevolgd door een stevig scherzo en een mooi geschakeerde finale.
Thierry Fischer heeft betrouwbare en gedegen opvattingen over deze werken die hij door het Utah orkest dat sterk is in alle secties (hobo!) voortreffelijk laat realiseren. Benieuwd wat de aangekondigde derde CD te bieden heeft.