Schumann: Vioolsonates nr. 1 in a op. 105, 2 in d op.121 en 3 in a WoO. 27. Eriikkaa Maalismaa en Emil Holmström. Alba ABCD 438 (73’02”). 2018

Zelfs de grootste Schumannbewonderaar zal moeten toegeven dat drie Vioolsonates niet tot zijn beste kamermuziekwerken behoren. Het eerste tweetal werd kort na elkaar geschreven in 1852, niet de beste tijd in Schumanns leven en de derde werk in 1853 bijeengeflanst, een paar maanden voordat hij in de psychiatrische kliniek werd opgenomen.

Wat niet wegneemt dat deze muziek best de moeite van het goed beluisteren waard is. In het verleden maakten Gidon Kremer en Martha Argerich (DG 419.235-2), Carolin Widman en Denes Varjon (ECM 476.6744), Ilya Gringolts en Peter Laul (Onyx ONYX 4097) en Isabelle Faust en Silke Avdnhaus (CPO 999.597-2) mooie opnamen van dit drietal werken.

Maar de beide Finnen hebben ook wat bijzonders te bieden, want ze gaan voor een authentieke aanpak met een met darmsnaren bespannen Bellosio/Gagliano viool uit 1770 en een Érard vleugel uit 1862.

Op zichzelf zou dat misschien niet zo apart zijn, maar er wordt gelukkig ook heet mooi, tegelijk intens en gevoelig lyrisch gespeeld. Ook de resten aan inventiviteit worden optimaal benut.

Een mooi moment is bijvoorbeeld het omsluierde begin van het derde deel van Sonate nr. 2. De warme, vrij donkere viooltoon past bij de verlangde sfeer van introspectie. Ook Sonate nr. 3 kent zijn treffende momenten. Het duo doet voortdurend zijn best om deze werken terug te plaatsen in een tijd waarin Schumanns lyriek nog vrijuit stroomde.