Sauret: Études caprices op. 64 nr. 14-19. Nazrin Rashidova. Naxos 8.573975 (78’58”). 2018

In juli 2019 werden de eerste twee Naxos opnamen (8.573704 en 8/573843) met de nrs. 1-13 van de 24 Études caprices die de Franse vioolvirtuoos Èmile Sauret (1852 - 1920) uit 1903 hier besproken.

Ze vormen een klein deel van zijn ruim honderd composities, waarvan behalve deze solostukken de meeste voor viool en piano zijn, maar ook enige voor viool en orkest of pianosolo - waaronder cadensen voor Tartini’s Duivelstriller sonate, Mozarts Vioolconcert nr. 4 en Paganini’s Vioolconcert nr. 1 schreef.

Het is jammer dat de componist overleed voordat de grammofoonplaat op stoom kwam, want het zou goed zijn geweest om te horen hoe formidabel zijn in geschriften genoemde technische en expressieve talenten echt waren. 

Zelf was Sauret leerling van De Blériot, Vieuxtemps en Jadassohn en behalve deze Études caprices componeerde hij nog 20 Grandes Études, op. 24, 12 Études artistiques, op. 38 en Gradus ad Parnassum du violoniste voor pedagogische doeleinden. 

Maar gelukkig wordt dat pedagogische in deze stukken in muzikaal evenwicht gehouden door het capricieuze uit de titel. Het gaat niet alleen om technische hoogstandjes, maar er valt ook gewoon als aantrekkelijke melodieuze muziek genoegen aan te beleven. De muziek staat in de lange traditie die begon met Locatelli’s L’arte del violino (1733), de Caprices van Paganini (1818), de Caprices van Pierre Rode (1819), de Ètudes van de Oostenrijker Jakob Dont (1849) en de Matinées études caprices van de Fransman Pierre Gaviniès  (1874).

Sauret droeg de Études caprices op aan zijn Engelse leerling Marjorie Hayward (1885 - 1953) en hoewel die enige 78t. schellak platen naliet, nam ze niets van Sauret op. Als tot nu toe enige ontfermde de in het Kaukasische Azerbeidzjan geboren, nu vooral vanuit Londen actieve violiste Nazrin Rashidova zich recent gelukkig wel over dit materiaal.

Hoewel veel van deze werken de aanduiding moderé bevatten, speelt Nazrin Rashidova ze met een geen moment ingetoomde energie, veel noodzakelijke virtuositeit en een maximale dosis muzikaliteit deels op een door David Rattray nagebouwde Guadagni uit 1730 die de naam Nazrin kreeg, deels op de de Stradivarius Sauret uit ca.1685. Ongelooflijk goed. Nog één cd om de reeks af te maken. En dan te weten dat nog heel wat meer van Sauret op haar ligt te wachten.