Sibelius: Symfonieën nr. 4 in a op. 63 en 6 in d op.104. Hallé orkest o.l.v. Mark Elder. Hallé CDHLL 7553 (69’57”). 2019

Met het Hallé orkest was Mark Elder bezig aan een Sibeliuscyclus. Daarin verschenen reeds de Symfonieën nr. 1 en 3 CD HLL 7514), nr. 2 met De Oceaniden en Pohjola’s dochter (CD HLL 7532) en nr. 5 en 7 met En saga (CD HLL 7543) en nu dus afsluitend de Symfonieën nr. 4 en 6.

Engelse orkesten en dirigenten hebben een lange en voortreffelijke traditie als Sibeliusvertolkers. Denk aan Beecham en Barbirolli; Karajan leerde ook om te gaan met de Fin in zijn jaren bij het Londense Philharmonia orkest.

Elder zag zich met deze laatste opname geplaatst voor een zware opgave met enerzijds de sombere, duistere en vrij ongemakkelijke Symfonie nr. 4 aan de ene kant en de juist betrekkelijk zangerige nr. 6 aan de andere. Hij slaagde het beste in nr. 6; in nr. 4 maakt hij het zich niet makkelijker door vrij brede tempi te kiezen waardoor de spanning wegsijpelt uit het eerste en derde deel en de coda uit de finale niet stralend genoeg klinkt van de strijkers. De Zesde lukt hem beter gelukkig.

Mooi voor een keer, allebei, maar uiteindelijk heb ik toch meer waardering voor de oude opname van Karajan met de Berlijners uit 1965/8 die na 65’23” klaar is met dit tweetal werken (DG 415.108-2).