Smyth: Serenade in D; Concert voor viool, hoorn en orkest. Sophie Langdon (v) en Richard Watkins (hrn) met het BBC filharmonisch orkest o.l.v. Odaline de la Martinez. Chandos CHAN 89449 (63’46”). 1995

In een blinddoektest zou de Serenade van Smyth uit 1889 zomaar aan Brahms kunnen worden toegeschreven. Geel mooi meteen al aan het begin met een rijke strijkersklank. Het is een heel innemend werk. 

Ethel Smyth (1886 - 1957) schreef haar Dubbelconcert dat in de stijl van Brams begint in 1926 en het geluidscontrast tussen beide solo instrumenten blijkt vervolgens groot te zijn. Men zou het zo kunnen zien: de viool vertolkt de rol van de vrouw, de hoorn die van de man, al ageert deze laatste wat overpeinzend. Wie weet beschouwde de componiste zichzelf als man en een niet nader omschreven iemand als vrouw. Als echo’s reageren beide instrumenten op elkaar. Het tweede deel, een nostalgieke elegie, heeft een modernere inslag en de finale is heel levendig. Het is een succesvol werk

De uitvoering getuigt van veel inzicht van beide solisten die de boodschap van de componiste goed hebben begrepen en deze duidelijk op de luisteraar overbrengen.