Sibelius: Scaramouche op. 71. Bendik Goldstein (va), Roi Ruottinen (vc) met het Turku filharmonisch orkest o.l.v. Leif Segerstam. Naxos 8.573511 (71’01”). 2014

 

Scaramouche, de clown uit de zestiende eeuwse Commedia dell’arte kennen we vooral via Milhaud en diens Orkestsuite voor saxofoon en cabaretorkest. Maar al is 1913 had Sibelius zich uitgebreider beziggehouden met deze figuur. Hoe goed we de componist ook kennen van zijn Symfonieën, Symfonische gedichten, Kamermuziek en Liederen, zijn theatermuziek is een onderbelicht thema. Het werk werd echter pas in 1922 voor het eerst uitgevoerd.

Het gaat hier om muziek voor een (op een paar gesproken passages tekst van de Deen Poul Knudsen na die in deze en eerdere opnamen zijn weggelaten) woordloze ‘tragische’ pantomime waarvan de handeling in de toelichting goed is beschreven.

Dat het werk zo onbekend bleef, heeft twee redenen: Sibelius heeft zelf nooit iets gedaan om het populaire te maken, bijvoorbeeld door er een Suite uit samen te stellen zoals hij dat wel deed met zijn meeste andere theaterwerken. En in de tweede plaats omdat de muziek, bemeten naar Sbelius’ standaard, niet bijzonder boeiend is. Misschien duurde het daarom zo lang voordat Scaramouche voor het eerst klonk omdat de componist ook zelfkritiek had en het als een onbelangrijke gelegenheidsopdracht beschouwde.

In de jaren zeventig werd een eerste opname van dit werk gemaakt door Jussi Jalas (Decca 482.3311) en er is een eerdere opname van Neeme Järvi (BIS CD 1912) uit 1991.

Het is een gemiste kans dat Leif Segerstam die de volledige orkestwerken van Sibelius opnam, niet meteen ook die gesproken teksten registreerde. Maar verder zorgt hij voor een mooie, goedkope interpretatie en in de toelichting van Dominic Wells is de handeling goed duidelijk gemaakt.