Silvestrov: Ode aan de nachtegaal; Cantate voor sopraan, piano en orkest nr. 4; Pianoconcertino; Moments of poetry and music; Symfonie nr. 7. Inna Galtekoko (s), Oleg Bezborodko (p) en Marija Grikevičiūtė (p) met het Litouws Nationaal orkest o.l.v. Christopher Lyndon-Gee. Naxos 8.574123 (73’06”). 

 

De in 1937 in de Oekraïne geboren Valentin Silvestrov behoort tot de post-Shostakovitch componisten die in de jaren zeventig vorige eeuw compositietechnieken van de West Europese avant-garde gingen overnemen en in een soort anekdotische stijl gingen schijven. Deze cd bevat daar enige voorbeelden van.

Op de Ode aan de nachtegaal, een overpeinzing over de sterflijkheid - op tekst van Keats na, een werk uit 1983, gaat het hier om werken uit de periode 2003 tot 2015 waarvan de ééndelige, ruim 17 minuten durende Symfonie nr. 7 uit 2003, waarover een raadsel wordt opgeworpen door de bewering dat deze voor het eerst als orkestwerk is opgenomen en waarvoor Marija Grikeviciute een pianocadens schreef. Wat was dan de eerdere status? 

Het hele programma best uit post-moderne muziek waarvan de Cantate en het Concertino met hun elegische en melancholieke inhout het beste bevallen. Maar ondanks de goede uitvoeringen is dit geen muziek met vage gevoelens van pijn en teerheid die lang beklijft en van wezenlijk belang schijnt.