Schumann: Pianokwartet in Es op. 47; Pianokwintet in Es op. 44; Pianotrio’s nr. 1 in d op. 63, 2 in F op. 80 en 3 in g op. 110; Fantasiestücke op. 88 nr. 1-4. Catherine Montier (v) en Christophe Gaugué (va) met het Trio Wanderer. Harmonia Mundi HMM 90.2344/6 (3 cd’s, 2u., 32’52”). 2020
Feitelijk schreef Schumann vier pianotrio’s. Drie die als zodanig zijn genummerd en een reeks van vier Stukken voor viool, cello en piano die werden gepubliceerd als de Fantasiestücke op. 88. Ze zijn dus terecht meegenomen in deze opname van de complete Pianotrio’s en hun uitgebreidere vormen, het Pianokwartet en het Pianokwintet.
Ondanks het opusnummer werden deze Fantasiestücke in 1842 gecomponeerd, in hetzelfde jaar als het Pianokwartet en het Pianokwintet en vijf jaar vòòr de eerste beide Pianotrio’s (het derde volgde in 1852).
Schumann verkeerde toen op het hoogtepunt van zijn inspiratie. Het leidde tot een stroom van liederen in 1840 en de Symfonie nr. 1 het jaar daarop. Vooral het Pianokwintet klinkt heel exuberant in handen van het Wanderer trio en hun partners en iets daarvan is overgeslagen naar de Fantasiestücke. Maar er schuilt ook iets speels in deze heel goed geslaagde vertolkingen.
Wel moet worden opgemerkt dat zowel in het Pianokwartet als in het Pianokwintet soms tempi zijn gekozen die de muziek niet volmaakt dienen. Aan het begin wordt van het kwartet wordt de aanduiding sostenuto assai wat letterlijk opgevat waardoor de muziekstroom wat traag wordt en tegenstelling daarmee gaat het gehaaste scherzo uit het kwintet zo snel dat de spelers bijna over hun eigen voeten struikelen.
Maar dat zijn betrekkelijke kleinigheden. De deugden van deze uitvoeringen zijn daarvoor te groot. Vooral de Trio’s krijgen voortreffelijke, geïnspireerde verklankingen. Dat komt vooral het extroverte Trio nr. 2 ten goede. Hooguit had de textuur wat helderder mogen zijn, zoals bij de op ‘oude instrumenten’ spelende Isabelle Faust, Jean Guihen Queras en Alexander Melnikov (Harmonia Mundi HMC 90.2196) die de voordelen van ‘authentiek’ aantonen.
Maar over het geheel genomen klinkt het spel van het versterkte Wanderer trio met Vincent Coq (piano), Jean-Marc Phillips-Varjabédian (v) en Raphael Pidoux (vc) zo gaaf en verfijnd dat dit er verder niet zo erg toe doet.