Scarlatti, D.: Pianosonates in f K. 183, L. 473, D K. 119, L. 415, a K. 109, L. 138, a K. 54, L. 241,  f K. 318, L. 475, f K. 481, L. 187, b K. 27, L. 448, a K. 3, L. 378, A K. 212, L. 135, C K. 511, L. 314, b K. 87, L. 33, d K. 32, L. 423, vis K. 247, L. 256, E K. 531, L. 430, c K. 230, L. 354, C K. 159, L. 104, Bes K. 544, L. 497. Daria van den Bercken. Sony 88985.486652-2 (61’29”). 2017

 

Met haar sympathieke en zorgzame spel verzoent Daria van den Bercken, die vermoedelijk op een Bösendorfer speelt waarschijnlijk ook de hardcore puristen. De expressie is warm en persoonlijk en het grote bereik van fundament en harmonischen laat het geheel bijzonder muzikaal klinken. In de mineursonates schuilt veel sprankeling en energie en in de majeursonates veel glans. 

In het algemeen neigt de pianiste naar een nogal bezonnen en intieme aanpak van deze zeventien Sonates. Ze benut de tijd om ze goed uit te lichten, accelerandi en ritardandi klinken heel logisch en natuurlijk. Natuurlijk zijn er hoogtepunten te signaleren in de vorm van K.183, 109, 119, 87 en 27, daarentegen had K. 230 wat tam. Maar als geheel is het recital ook zo goed geslaagd omdat iedere sonate een persoonlijk stempel krijgt.

Maar deze uitgave heeft nog een bijzonderheid: de vormgeving van de cover. In het laboratorium van de Universiteit Amsterdam verzamelde technicus Richard de Boer micro organismen van Daria’s vingers en voegde die toe aan de 88 rondjes van de afbeelding die elk de frequentie en de gebruiksduur van de toets in kwestie weergeven. De gecombineerde invloeden van het groeiproces van de micro organismen resulteren in een  fraai kleurenspectrum. In dit geval gaat het om de visualisatie van het allegro uit de Sonate in D K. 119.