Schnittke: Koorconcert; Gewijde hymnes nr. 1-3; Pärt: Magnificat antifonen nr. 1-7. Ests Filharmonisch koor o.l.v. Kaspars Putnins. BIS SACD 2521 (60’22”). 2020

 

Het Koorconcert van Alfred Schnittke uit 1985 begint het tweede  deel van dit opmerkelijke werk met de woorden:

“Ik, een expert in menselijke passies,

componeerde deze  verzameling liederen, waarin elk couplet

tot de rand toe vol is met zwart verdriet….”

Ze zijn ontleend aan het Russische ‘Boek van Treurige Liederen’ uit de tiende eeuw. Passend bij de stemming van zwartgallige humor waarin de componist vaak verkeerde. Het werk is net als ‘(K)ein Sommernachtstraum’ heel persoonlijk en hij wilde lang niet dat het buiten Rusland werd uitgevoerd, bang dat het verkeerd werd begrepen. 

Maar tegelijk is het een zeer spiritueel religieus werk dat enige verwantschap vertoont met de Vespers en de Litanieën van Rachmaninov. Al met a l is het een zeer memorabel werk elke vrees dat het werk buiten Rusland misschien niet goed zou worden begrepen, is ongegrond bij deze uitvoering uit buurland Estland van Putnins sublieme koor. Het klinkt homogeen en zelfverzekerd en identificeert zich volkomen met deze muziek.

De drie superkorte Gewijde hymnes voor a-cappella koor zijn uit 1984. Ze behoren tot de Russisch orthodoxe gebedscultuur en bezitten een contemplatief, devoot karakter. Putnins lijkt er iets magisch in te vinden.

Arvo Pärt schreef zijn zeven Magnificat antifonen in 1988 in tintinnabulitecniek op liturgieteksten in het Duits en maakte daar zo een mooie Oost-West hybride compositie van en ook dit werk wordt heel verzorgd en eerbiedig door Putnins vertolkt. 

BIS nam het Koorconcert van Schnittke al eerder op met het Zweeds Omroepkoor o.l.v. Tönu Kaljuste (BIS CD 1157). Grote onderlinge verschillenzijn er niet tussen beide uitvoeringen.