Stevenson: Passacaglia on D.S.C.H. op. 70.  Murray McLachlan. Divine Art DDA 25013 (74’59”). 2002

 

Bij de Engelse pianist/componist Ronald Stevenson (1928 - 2015) denkt men al gauw in termen van excentriek en non-conformistisch. Hij was niet alleen een vaardige pianist, maar ook een visionaire componist in de geest van Busoni en Sorabji. Dat blijkt al uit zijn Pianoconcert nr. 2 ’The continents’ en zijn Vioolconcert ’The gypsy’ met hun mengeling van stijlen die we post-modernistisch  noemen. Zijn 235 liederen vormen een onontgonnen terrein.

Maar een van Stevensons meest essentiële werken is de epische Passacaglia on D.S.C.H. die hij in 1962 schreef als eerbetoon aan Shostakovitch en die met zijn vijf kwartier ononderbroken tot de langste pianoweken ooit behoort. Heel veeleisende muziek waarin 31 fragmenten in al hun verscheidenheid naadloos moeten worden aaneengeregen.

Shostakovitch zelf gebruikte het motief D-Es-C-B (H in de Duitse nomenclatuur) vaak als muzikaal motto.

De Schotse pianist Murray McLachlan kwam voor deze opgave goed beslagen ten ijs wat hij had in 1993 al dat Pianoconcert nr. 2 opgenomen (Olympia OCD 429). Hij heeft zich gedurende twintig jaar met de Passacaglia beziggehouden en hierover overleg gehad met de componist. Dan is het niet verwonderlijk dat hij hier een formidabele prestatie levert, ook in emotioneel opzicht. Hij boeit ook met de realisatie van bijzondere pianistische effecten die steeds een muzikaal karakter hebben.