Saint-Saëns: La princesse jaune op. 30. Mathias Vidal (t., Kornelis), en Judith van Wanroij (s., Léna) met het Orchestre du Capitole, Toulouse o.l.v. Leo Hussain. Bru Zane BZ 145 (79’). 2020 

 

Camille Saint-Saëns (1835 - 1921) beschikte over een grote melodische creativiteit en een goed gevoel voor orkestkleuren. Dat kwam hem goed te pas bij het uitbeelden van exotische taferelen. Verder reisde hij graag en bezocht Italië, Egypte an Algerije. Maar in Japan kwam hij nooit.

Toch gaat zijn operette eenakter La princesse jaune uit 1872 in principe over dat land dat in die tijd sterk in de belangstelling van de Franse intelligentsia stond. Maar de theatermanager Camille du Locle was niet erg gelukkig met die trend waarop Saint-Saëns hier inhaakte. Daarom speelt de handeling in Nederland, waar de schilder Kornelis genoeg heeft van zijn prozaïsche leven en zijn hart tot verdriet van zijn nicht Léna, die op hem verliefd is, uitgaat naar het ideaalbeeld van de Japanse Ming (la princesse jaune).

Gedrogeerd stelt Kornelis zich voor om in Japan te zijn, waar hij Léna aanziet voor Ming. Maar Léna weet niet wat ze aan moet met zijn vage, doch gepassioneerde liefdesverklaring. Gelukkig begrijpt Kornelis zijn grote vergissing wanneer hij nuchter ontwaakt en beseft hij dat Léna zijn ware liefde is.

Het zal niet verbazen dat de operette geen groot succes werd, maar voor de enthousiaste muziekliefhebber bevat het werk genoeg mooie en interessante momenten die het aanhoren ward zijn. Zeker wanneer deze zo fraai worden vertolkt door Judit van Wanroij, Mathias Vidal en dirigent Lei Hussain.

Er is één andere opname van dit werk met Maria Costanza Nocentini, Carlo Allemano en dirigent Francis Travis (Chandos CHAN 9837). Die heeft als voordeel dat als aanvulling de Suite algérienne werd vastgelegd. Maar alleen al vanwege het doorleefde aandeel van Judith van Wanroij geldt voor de operette een voorkeur voor de nieuwe uitgave.