Schubert: Symfonieën nr. 1 in D D. 82, 2 in Bes D. 125, 3 in D D. 200, 4 in c D. 417 ‘Tragische’, 5 in Bes D. 485, 6 in C D. 589, 8 in b D. 759 ‘Onvoltooide’. 9 in C D. 944, Ouverture in D, D. 2g (fragment), Orkeststukken in D D. 74a (fragment) en in D D.71c (fragment). L’Orfeo Barokorkest o.l.v. Michi Gaigg. CPO  CPO 555.228-2 (4 cd’s, 4u. 37’19”). 2018

 

Het Orfeo Barokorkest bestaat vijfentwintig jaar en om dat te vieren werden de symfonieën van Schubert en enige symfonische fragmenten opgenomen. Wat we naast de acht Symfonieën in de gebruikelijke nummering te horen krijgen zijn een fragment uit de eveneens onvoltooid gebleven Symfonie nr. 7 in E waarvan slechts 115 maten zijn overgebleven plus een aantal andere brokstukken die nooit langer dan vier minuten duren en waarvan de bestemming onbekend is.

Ze vormen een mooie aanvulling op het werk dat Peter Gülke (MDG), Neville Marriner (Philips) en Charles Mackerras (EMI, Hyperion) eerder deden. 

Interessante ontdekkingen, zeker. Maar verwacht niet teveel: samen duren die fragmenten net geen twaalf minuten. Gaigg lijkt al het materiaal vooraf grondig bestudeerd te hebben, maar geeft gewoon traditionele uitvoeringen die niet altijd  een ideale klankbalans hebben. Wat merkwaardig is ook de tempokeuze voor de inleiding van Symfonieën nr. 1 en 4 en de finale van nr. 5.

Andere vraag is of voor de vroegromantische muziek van Schubert nog echt de noodzaak van ‘oude’ instrumenten bestaat? Frans Brüggen (Philips) zou volmondig ja zeggen.

Gaigg wil ik graag nog eens horen, maar hij verdringt mijn voorkeur voor Abbado (DG 477.8687) en Böhm (DG 471.307-2) niet.