Santoro: Symfonieën nr. 4 ‘Sinfonia da paz’ en 9; ‘Pontelo’. Sao Paolo symfonie orkest o.l.v. John Neschling. BIS CD 1370 (60’12”). 2002

 

Santoro: Symfonieën nr. 5 en 7 ‘Brasilia’. Goiás filharmonisch orkest o.l.v. Neil Thomson. Naxos 8.574402 (70’52”). 

 

De Braziliaan Claudio Santoro (1919 – 1989) ging als vele andere componisten uit de Amerika’s naar Parijs om zich in het componeren te bekwamen bij Nadia Boulanger. Eenmaal thuis ging hij driftig aan de slag en bracht hij onder meer veertien Symfonieën, drie Pianoconcerten en zeven Strijkkwartetten tot stand. Daarmee ging hij tot de belangrijkste Braziliaanse componisten behoren. In zijn werken maakte hij net als zijn Argentijnse en Braziliaanse collega’s gebruik van volksmuziek, maar dan wel op een heel subtiele manier.

Zijn gedurende een periode vijf vijftig jaar ontstane reeks van veertien Symfonieën behoort tot de belangrijkste van dat land. De bedoeling is dat Naxos ze alle gaat opnemen; twee waren er al sinds 2002 op Bis.

Santoro scheef zeer directe en communicatieve, maar soms ook wat abstracte muziek, zoals in Symfonie nr. 5. Symfonie nr. 7 was een opdrachtwerk uit 1960 van het Ministerie van Cultuur bij de stichting van de nieuwe hoofdstad Brasilia. Het is een complex, modernistisch en rusteloos werk dat niet bij de eerste keer beluisteren zijn geheimen prijsgeeft. Het is tevens een van zijn langste en rijkst georkestreerde composities. In de finale wordt gebroken met de traditie en een nieuwe, hardere toon aangeslagen en geen volksmuziek meer gebruikt. 

Beide cd’s doen de componist alle recht en zijn de moeite van een nadere kennismaking ten volle waard.