Schönberg: Vioolconcert; Sibelius: Vioolconcert in d op. 47. Hilary Hahn met het Zweeds omroeporkest o.l.v. Esa-Pekka Salonen. DG 477.7346 (63’06”). 2007 

Ooit beweerde Robert Craft, eertijds Stravinsky acoliet, over Schönbergs vioolconcert uit 1936 dat “de melodische inhoud van het werk opvallend eenvoudig, aantrekkelijk en gedenkwaardig” is. Het was niet eens ironisch bedoeld. In feite behoort dit concert nog steeds tot de stekeligste en ontoegankelijkste werken uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Zijn geheimen geeft het stuk pas prijs na grondige analyse. Relatief het meest karakteristieke deel is de finale, waarin de componist ruim baan lijkt te geven aan een fulminante, starre woede. Het aantal opnamen ervan is dan ook op de vingers van iets meer dan één hand te tellen: Krasner (Orfeo), die zich erg voor het werk inzette, Zeitlin (DG), Isakadze (Olympia), Schulte (Koch), Erxleben (Berlin Classics) en Kolisch (Music & Arts). Opvallend meteen dat in dit rijtje geen enkele wereldberoemde solist voorkomt.Moedig van Hilary Hahn dat zij nu deze verwaarloosde handschoen oppakt en zich inzet voor dit verwaarloosde werk. Te meer omdat deze cd beslist geen groot commercieel succes zal worden. Hahn overwint alle technische en muzikale horden met veel aplomb en een royale toon en levert ongetwijfeld met attente hulp van Salonen en de opnametechnici de beste versie tot nu toe, maar komt natuurlijk beter tot haar recht in het Sibeliusconcert.Daar is de concurrentie natuurlijk veel groter en moet ze het o.m. opnamen tegen Kavakos (BIS), Chung (Decca), Lin (Sony), Mullova (Philips) – plus vele anderen - en de historische opnamen van Heifetz (RCA) en Neveu (EMI). Ze treft het ietwat mysterieuze gehalte van het eerste deel raak, toont de nodige warmte in het middendeel en verleent iets zigeunerachtigs aan de finale.Maar de grote waarde van deze cd schuilt in de aandacht die eindelijk weer eens met succes is gericht op een onbekend werk van Schönberg.