Shostakovich: Pianoconcert nr. 1 in c op. 35; Liszt: Pianoconcert nr. 1 in Es; Prokofiev: Pianoconcert nr. 1 in Des op. 10. Lise de lale met het Gulbenkian orkest, Lissabon o.l.v. Lawrence Foster. Naïve V 5053 (59’30”). 2006
Prettig te horen dat Lise de la Salle, het Franse pianistische wonderkind geen strovuurtje blijkt te zijn na interessante, boeiende en heel geslaagde opnamen van solo Bach/Liszt en Rachmaninov/Ravel programma’s (respectievelijk Naïve V 5006 en V 4936). In tegendeel: ze heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een gerijpte, veelzijdige persoonlijkheid met nog meer interessante repertoirecombinaties zoals uit dit drietal eerste pianoconcerten blijkt.In mei 2006 toen dit moois in Lissabon werd opgenomen, was ze al helemaal achttien, maar volledig voor deze taak toegerust. Gewapend met een volmaakte pianotechnische toerusting, telkens het juiste stijlgevoel en een haast aanstekelijke jeugdige gretigheid stort ze zich op dit drietal onderling zo verschillende werken. Niet alleen dat, maar ze toont ook persoonlijkheid in de vorm van eigen accenten en duidingen. Meteen haar eerste maten in het concert van Shostakovich nemen alle twijfel over het welslagen van deze onderneming weg. Niet alleen het ironische, vitale karakter van de beide Russische werken weet ze perfect te duiden, in de langzame delen is ze heel expressief en verleent ze zo niet alleen een rustpunt, maar ook dieptewerking aan de muziek. Een vergelijking met Hamelin (Hyperion), Argerich (EMI) en Leonskaja (Warner) valt beslist niet ten nadele van de Française uit. Ook in het eerste concert van Prokofiev vindt ze een goed evenwicht tussen extraverte brille en vuur enerzijds en lyriek anderzijds. Zo kan ze het ook qua getoonde virtuositeit uitstekend opnemen tegen haar beste voorgangers: Argerich (EMI), Ashkenazy (Decca) en Kissin (DG)Hooguit kan ze het in Liszt (nog) niet helemaal opnemen tegen de echt groten: Richter (Philips), Zimerman (DG) en Berezovsky (Warner), maar so what? Op zichzelf beschouwd is er natuurlijk niets mis met haar aanpak.Een verdere aangename verrassing is hoe goed het vrij onbekende orkest van de Gulbenkian Stichting uit Lissabon is (het gelijknamige koor is beter bekend). Lof vooral ook voor dat ensemble en zijn dirigent Foster en uiteraard voor de soltrompettist Gábor Boldoczki in het concert van Shostakovitch.Die andere genoemde opnamen bieden natuurlijk andere, meest componist-eigen koppelingen, maar voor de variatie van het onderhavige programma is ook veel te zeggen.