Schönberg: Pierrot lunaire op. 21; Herzgewächse op. 20; Ode to Napoleon Buonaparte op. 41. Christine Schäfer c.q. David Pittman-Jennings met solisten van het Ensemble intercontemporain o.l.v. Pierre Boulez. DG 457.630-2 (52’35”). 1997/8

Voorzien van een stikker “Speciale prijs – De Kroonjuwelen” staat een grote bak in mijn cd winkel met daarin enige tientallen cd’s van de Universal labels Decca, DGG en Philips voor de prijs van €9,95. Het gaat niet om paradepaarden uit het ijzeren repertoire, maar er zijn ook juweeltjes onder te vinden als het Vioolconcert van Glass samen met Schnittke’s Concerto grosso nr. 5 door Kremer (DG 437.091-2) en de combinatie van Haydns elfde en Shostakovitch’ eerste pianoconcert door Argerich (DG 439.864-2).

Juist die combinaties van bekend en onbekend materiaal moeten de aanschaf aantrekkelijk maken. Voor menigeen. Voor de volle prijs zullen veel muziekliefhebbers die snakken naar wat anders, wat nieuws op hun menu mogelijk niet snel werk van Schönberg, Glass, Schnittke en Shostakovitch aanschaffen, nu wordt het aantrekkelijker om dat avontuur eens te wagen.

Neem deze Schönberg cd. De derde opname die Boulez maakte van Pierrot lunaire is een intense, maar tevens intieme aangelegenheid. Terecht pendelt de muziek tussen terughoudendheid en  wrangheid. Boulez’ tweede opname met Yvonne Minton (Sony) behelsde nog teveel een ‘gezongen’ Pierrot en sloeg daarmee de eisen van de componist betreffende Sprechgesang  voordracht in de wind.. Hier ageert Schäfer meer spraakgeoriënteerd en de paar gezongen noten klinken perfect geïntoneerd. Het resultaat klinkt heel dramatisch en expressionistisch op deze manier.

Het bestaat ook in een vreemde wereld halverwege cabaret en concertzaal en ook dat karakter wordt hier volmaakt getroffen. Boulez’ eerdere opname van de Ode to Napoleon was eveneens met Pittman-Jennings (Sony) en die wordt hier nauwelijks verbeterd. De zanger heeft een tamelijk zware stem, maar hij manoeuvreert die fraai door de genoteerde dynamiekwaarden en de begeleiding is genuanceerd en kernachtig.

De opname wordt volgemaakt met het korte, cryptische, exotische Herzgewächse op een gedicht van Maeterlinck uit 1911. De veeleisende zangpartij wordt op ideale wijze door Schäfer ingevuld en de begeleiding door celesta, harmonium en harp is fascinerend. Nog steeds een heel bijzondere uitgave die feitelijk zijns gelijke niet kent, al is Jane Manning (Chandos) in Pierrot zeker niet te versmaden.