Shostakovich: Pianotrio nr. 2 in e op. 67; Tschaikovsky: Pianotrio in a op. 50; Kiesewetter: Tango pathétique. Martha Argerich (piano), Gidon Kremer (viool) en Mischa Maisky (cello). DG 459.326-2 (79’21”). 1998

Natuurlijk kan niet elke ‘live’ opname even geslaagd zijn en hier moet de luisteraar bereid zijn wat compromissen te sluiten met het geluid dat uit de Sumida Triphony Hall in Tokio is vastgelegd: de microfoons staan vrij dicht op de danig gespreide instrumenten en er lijkt veel galm te zijn toegevoegd. Dat heeft het meeste invloed op het trio van Shostakovitch dat daardoor aan desolaatheid en intimiteit inboet. Niettemin is het een belevenis deze intense vertolking te horen; het werk krijgt ineens een ander, nieuw en mogelijk even waardevol, maar veel exhibitionistischer, virtuozer karakter. Keer anders terug naar Repin, Yablonsky en Berezovsky (Erato 0630-17875-2), Kopelman, Berlinsky en Leonskaja (Teldec 4509-98414-2) of de zusjes Bekova (Chandos CHAN 9526).

Beter geslaagd want passender qua aanpak en stijl is het trio van Tschaikovsky, maar ook daarvan bestaan minstens zo stijlvolle en waardevolle uitgaven, zoals van het Kempf trio (BIS CD 1302). Geestig is dan wel de toegift: Kiesewetters tango op basis van subsidiair Tschaikovsky materiaal: ideaal voor dit trio de choc.

Samenvattend: het is makkelijk zich geheel over te leveren aan dit enthousiaste musiceren op het hoogste niveau, maar de composities wordt niet in alle opzichten interpretatief en opnametechnisch recht gedaan.