Simons: Secret notes (Vioolconcert nr. 2) op. 19; A tí te toca op. 23; Symfonie nr. 1 op. 26. Respectievelijk Marijn Simons met het Radio kamerorkest o.l.v. James MacMillan, Anna en Ines Walachowski met het Akens symfonie orkest o.l.v. Marcus Bosch en het Gelders orkest o.l.v. Martin Sieghart. Northwest Classics NWC 412152 (64’21”). 2004/5
U wilt wat nieuws, onbekends, een uitdaging of u kunt niet slapen. U stopt deze cd in de speler. Een componist/violist, twee pianistes, drie heel goede (maar geen top)orkesten met een dominante rol voor het slagwerk doen mee en leveren met toewijding en virtuoos hun bijdragen. Ineens wordt de wereld kleiner want de plaatsen en de muziekjes waarvan u veronderstelde dat ze ver van elkaar waren verwijderd, komen dichter bij elkaar: oost en west, jazz, avant-garde, zelfs rock en conservatief, Noord- en Zuid Amerika, Europa: alles ligt hier pal naast elkaar en lijkt elkaar soms zelfs te overlappen.
Simons (1982) die onlangs de Wim Baryprijs van het Aanmoedigingsfonds voor de Kunsten kreeg, is niet voor een kleintje vervaard. Dat dirigenten als Salonen en Alsop en de Engelse componist/dirigent MacMillan zich over zijn werk ontfermen, zegt wel wat, dat hij überhaupt wordt uitgevoerd, bij de omroep kansen krijgt en nu ook wordt opgenomen, zegt nog meer. In het fraai eigentijds vormgegeven begeleidende boekje wordt weinig over hem vermeld en ook toelichtingen op de gespeelde werken ontbreken vrijwel. Daarvoor moet de geïnteresseerde luisteraar naar de website www.northwestrecords.com (onder ‘Library’) of naar die van de toondichter zelf, www.marijnsimons.com. Simons’ werk mag dan een wat eclectisch karakter hebben (met de groeten van bijvoorbeeld Copland), een eigen stem heeft hij wel.
In het druk krioelende eerste deel van het Vioolconcert dacht ik even van doen te hebben met het werk van een ADHD klant en vreesde ik het ergste, maar het is duidelijk dat eerste indrukken niet steeds de definitieve zijn want het beeld van de jonge componist die zegt vooral in termen van klankkleuren en klanktonaliteiten, in die van kleine motieven die vervolgens tot een groot klankmozaïek worden verenigd te denken en te werken, kantelt in het vervolg van de muziek op deze cd en loopt nergens schrammen of barsten op. Het mooi ingetogen tweede deel van het vioolconcert, het geheimzinnige begin van het tweede en het verstilde van het derde deel van de symfonie zouden zo op een cd onder de titel Insomnia ereplaatsen kunnen innemen. ‘Symfonie’ wijst trouwens op een neiging tot grootspraak: het werk is na 15’34” voorbij; eerder een Sinfonietta dus. De delen worden wel telkens wat langer. Maar in de verte verwant met Hindemiths Die vier Temperamente en Nielsens Blaaskwintet (waarin ook op maat gesneden van de eerste uitvoerenden de diverse temperamenten langskomen) hebben de drie impressies van gemoedstoestanden als doldwaas, losbandig en weemoedig best iets fraais, impulsief en intuïtief zoals ze hier zijn weergegeven.
Het meeste plezier beleefde ik aan A tí te toca (Het is jouw beurt), een aan de Latin jazz ontleend begrip. Een werk waarin vijf Nederlandse en Cubaanse volksliedjes en dansen door twee piano’s (als zangers m/v) en orkest een echte, stijlvolle gedaanteverwisseling ondergaan. Meeslepen en stijlvol. Opnieuw blijkt hoe kleurig en toepasselijk Simons weet te orkestreren.
Of de werken bewust in chronologische ontstaansvolgorde zijn geplaatst? Aan de opnamekwaliteit (in DSD SACD vorm) is alle zorg besteed en de verschillen tussen ensembles en locaties vallen aardig weg. Dit is een cd die naar meer smaakt, maar dan liefst wel met meer info zodat het niet nodig is eerst nog websites te raadplegen.