Szymanowski: Vioolconcerten nr. 1 op. 35 en 2 op. 61; 3 Paganini caprices op. 40; Romance in D op. 23. Thomas Zehetmair met Silke Avenhaus en het Birmingham symfonie orkest o.l.v. Simon Rattle. EMI 555.607-2 (65’07”). 1995

Dit is typisch zo’n cd die nieuwe gedachten ontketend en die iemand wat anders laat denken over de muziek in kwestie. Om te beginnen wordt hier duidelijk gemaakt dat Szymanowski niet zomaar twee vergelijkbare vioolconcerten schreef. Met zestien jaar onderling verschil roepen ze heel verschillende werelden op. Het tweede concert is voor een kleiner ensemble georkestreerd dan het eerste, maar ook het klankpalet is heel verschillend en Zehetmair en Rattle brengen dat duidelijk naar voren; het lijkt zelfs wel of de solist een andere viool bespeelt. Het eerste concert kan in de buurt van Ravel en niet zo ver van Scriabin worden gesitueerd, het tweede bezit meer couleur locale en folklore à la Bartók. De solist gaat zorgvuldig en schaars om met zijn rubato wat de impulsieve, blijkbaar ook lichtelijk improvisatorische aard van de muziek ten goede komt. De passie van het eerste concert wordt niet onderdrukt, het pleidooi voor het tweede kan niet krachtiger. Mooi als de uitvoeringen van deze werken door Mordkovitch waren (Chandos CHAN 9496), de nieuwe is fraaier, ook qua opname. Silke Avenhaus is een sympathiek begeleidster in de Caprices en de Romance.