Schubert: Pianosonates nr. 14 in a D. 784 en 20 in A D. 959. Hanna Shybayeva. Brillant Classics 93913 (67’23”). 2008

Begin met het tweede bandje, het andantino uit de Sonate in A om een goede indruk te krijgen van de primaire verdiensten van deze vertolkingen: helderheid, contrast in emotioneel en dramatisch opzicht, melancholie afgewisseld door plotselinge felheid, dus sfeer en boven dat alles stijlbesef. De drang en de kracht achter de noten wordt goed duidelijk gemaakt. De concentratie op details staat geen moment de vormgeving van het totaal in de weg.
De hele sonate in a smeekt haast om orkestratie en iets daarvan speurt men in deze uitvoering. Ondanks het martiale thema uit het eerste deel heeft ademt het iets van wereldvermoeidheid; het vloeiende andante met zijn brede bogen is vervuld van broze hoop, de finale van ziedende energie. Erg fraai zijn de verstilde momenten die hier mooi in proportie echt zacht klinken als men de volumeknop op de net-hoorbaargrens instelt. De climaxen komen dan vanzelf wel tot hun recht.
De sonate in A dateert uit Schuberts laatste levensjaar. In het midden van het langzame deel uit D. 959 komt een cadensachtige passage voor die vaak dreigt dicht te slibben, hier niet gelukkig. De rondo-finale met zijn vloeiende lijnen komt prachtig uit de verf
In deze realisatie van beide sonates komt de essentie van de structuur mooi tot uiting  in het contrast tussen heroïsche en tere, verinnerlijkte gedachten; de eerste maken indruk op de luisteraar, de tweede verleiden hem. Aan die beide voorwaarden voor optimaal genot is hier voldaan, mee dank zij de voortreffelijke opnamekwaliteit met hooguit een iets te gering galmaandeel.