Saariaho: Notes on light; Orion; Mirage. Karita Mattila (s) en Anssi Karttunen (vc) met het Orchestre de Paris o.l.v. Christoph Eschenbach. Ondine ODE 1130-2 (63’06”). 2008

Kaija Saariaho weet eigenlijk steeds weer te verrassen, nu eens niet zozeer met gebruikmaking van door elektronische – en met computers opgewekte klanken, maar met orkestrale muziek waaraan bijvoorbeeld natuurfenomenen als kristallen, fractals, spiralen, waterlelies en het Noorderlicht ten grondslag kunnen liggen. Hoewel in Frankrijk levend en werkend moet het Finse licht altijd een fascinerende invloed op haar hebben gehad. Iets daarvan blijkt uit het vijfdelige Notes on light voor cello en orkest uit 2006 dat net als de andere stukken ‘live’ tijdens een ‘100% Finlande’ festival zijn wereldpremière beleefde met Anssi Karttunen, een van de mensen die het nauwst verbonden is met Saariaho’s muziek, als solist. Het is van de drie hier opgenomen stukken het minst geslaagde, maar altijd nog boeiend als klankspel. Orion uit 2002 is boeiender als beeld van de sterflijke en kosmische aspecten van de mythologische jager is bepaald boeiender en intrigerender.

Bij Mirage voor sopraan, cello en orkest uit 2007 betreft het de opname van de wereldpremière. Sopraan Karita Mattila voegt zich bij de cellist om de in het Engels gezongen tekst van de Mexicaanse sjamaan en genezer Maria Sabina (1894-1985) in korte, herhaalde tekstfragmenten waarin de extatische reis van het slachtoffer van wereld tot wereld wordt begeleid via verschillende belichamingen van mens en dier. Dat alles geschilderd in fascinerend kaleidoscopische kleuren. Zo leren we de Finse nu beter kennen als componiste van grootschaliger werken. Op de geïnspireerde prestaties van solisten en orkest valt niets aan te merken en de opnamekwaliteit is heel behoorlijk.