Schumann: Pianokwintet in Es op. 44; Pianokwartet in Es op. 47. Eric le Sage (p), Gordan Nikolitch (v), Daishin Kashimoto (v), Lise Bertraud (va) en François Salque (vc). Apha 166 (57’13”). 2009

Nadat hij de eerste tien jaar van zijn leven als componist had gewijd aa de pianomuziek (voor eigen gebruik en dat van Clara) besloot Schumann volgens eigen zeggen om zijn vleugels uit te slaan en zich ook aan het lied (1840), het orkest (1841) en kamermuziek (1842) te gaan wijden. En nauwelijks was de inkt van het Pianokwintet in oktober van dat jaar droog, of het werd gevolgd door een pianokwartet in dezelfde toonaard. Maar terwijl het kwintet meteen een graag gehoord werd in het kamermuziekcircuit werd, bleef het kwartet wat achter in populariteit, hoewel het beschikt over andante cantabile dat als in een aan Clara opgedragen liefdeslied het beste in de componist mobiliseerde.

In de fijne reeks opnamen met kamermuziek en pianosolowerken van Schumann waarin dit alweer het tiende deel is, laat het vijftal betrokken instrumentalisten zowel aks team, als individueel op welsprekende wijze horen welke schoonheden in deze muziek hoorbaar kunnen worden gemaakt. De beide langzame delen krijgen dichterlijke ademruimte, beide scherzi klinken lichtvoetig en spits en de zwaardere, grotere flankerende delen bezitten de vereiste substantie. Gelukkig draagt de opname ook nog wat extra warmte bij.

Natuurlijk zijn er alternatieven, bijvoorbeeld van het versterkte Beaux Arts trio (Philips 420.791-2, 456.323-2) en Argerich c.s. (EMI 555.484-2), beide in de vorm van dubbele cd’s. Maar de Alpha uitgave verdient alle waardering op zichzelf.