Schumann: Davidsbündlertänze op. 6; Kinderszenen op. 15; Pianosonate nr. 2 in g op. 22. Angela Hewitt. Hyperion CDA 67780 (75'32"). 2009

Schumann: Davidsbündlertänze op. 6; Fantasie in C op. 17; Interview met James Jolly (2 cd's, 73'07" c.q. 29'22"). 2010

Als gemeenschappelijke noemer herbergen deze twee gelijktijdig verschenen cd's de Davidsbündlertänze, die tot nu toe op cd niet mooier uitgevoerd te vinden zijn dan van de oude Wilhelm Kempff (DG 471.312-2) en de jongere András Schiff (Warner 0927-49612-2). Vergelijk ook met Perahia (Sony 89714) en zelfs Berezovsky (Warner 0927-40834-2). Gemeten aan hun frisse, levendige karaktertekeningen zijn de nieuwe vertolkingen wat nuchter zakelijk uitgevallen, waarbij het ineens minder interessant wordt of de oorspronkelijke versie uit 1837 (Schiff) of de meer gebruikte uit 1851 wordt gespeeld. Liefdevolle 'Bruidsgedachten' voor zover aanwezig zijn bij beide pianisten naar de achtergrond gedrongen, Florestan is meer aan het woord dan Eusebius. Dezelfde aanpak maakt bij Hewitt de Kinderszenen tot een vrij prozaïsch gebeuren. Vergelijk de zichzelf vaak herhalende Argerich (DG 410.653-2) of Lupu (Decca 440.496-2). De Tweede pianosonate komt er in het Hewitt programma het beste, overtuigendste af in een vitale, verbeeldingdsvolle weergave.

In de Fantasie lukt het Uchida niet om de fameuze opname van Richter uit 1961 (EMI 575.233-2) te doen vergeten. Ze fraseert minder fraai dan hij en weet de quasi begeleidingen minder zangerig voor te dragen. Het ontbreekt relatief wat aan poëzie. Maar op zichzelf beschouwd levert ze een respectabele prestatie.

De tweede cd van dit luxe uitgegeven album in een nieuwe Prestige serie met mooie illustraties en een goede tekst in meerdere talen (maar ook met 14 pagina's discografische hoesafbeeldingen nu de pianiste van Phiiips werd ondergebracht bij Decca) bevat een klein half uurs gesprek met James Jolly, waarin de pianist onder meer vertelt van haar Schumann onderzoek in het Weense archief van de Gesellschaft der Musikfreunde. Interessant om een, twee keer te beluisteren en daarna vermoedelijk nooit meer. Het is allemaal wat opgeklutst en het is niet te hopen datv dit de gangbare manier van cd uitgeven wordt.