C. Stamitz: Klarinetconcert nr. 1 in F; Concert voor 2 klarinetten en orkest in Bes; Dubbelconcert voor klarinet, fagot en orkest in Bes. Kálmán Berkes (kl), Tomko Takashima (kl) en Joji Okazaki met Esterhazy Sinfonia o.l.v. Béla Drahos. Naxos 8.553584 (1995).

C. Stamitz: Klarinetconcerten nr. 3 in Bes, 10 in Bes en 11 in Es. Sabine Meyer met de Academy of St. Martin-in-the-Fields o.l.v. Iona Brown. EMI 754.842-2 (1992).

C. Stamitz: Klarinetconcerten nr. 7 in Es, 8 in Bes, 10 in Bes en 11 in Es. Kálmán Berkes met Nicholas Esterhazy Sinfonia o.l.v. Béla Drahos. Naxos 8.554339 (1996).

Carl Stamitz (1746-1801), één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de zg. Mannheimse School zou best wat vitaler vertegenwoordigd mogen zijn op cd gezien zijn historische betekenis.De hierboven genoemde opnamen laten in ieder geval zijn briljante orkestratie en de door hem toegepaste dynamische effecten goed horen. Bovendien illustreren ze de ontwikkeling van de virtuositeit bij de klarinet.

Meteen het Eerste concert heeft een heel levendig eerste deel dat na een lyrisch andante in mineur overgaat in een horlepiep finale.

Het Dubbelconcert was voor Stamitz een geliefde vorm met lange begin tutti in het eerste en tweede deel. De Concertante symfonie heeft nog veel weg van een Concerto grosso met contrastrijke, licht geïnstrumenteerde passages voor de solo instrumenten. Berkes heeft een wat felle, naar scherpte neigende toon, maar zijn spel harmonieert goed met dat van zijn Japanse partners.

Sabine Meyer is natuurlijk soeverein in haar opname en ze krijgt van de Academy een ranke, elegante begeleiding.

In de tweede opname van Berkes toont deze een aangenaam gevoel voor Boheemse luchtigheid in de slot Rondo’s.

Zie ook de rubriek Gastschrijvers onder S(tamitz): “Stamitz en de moderne klarinet’.