Strauss, J.: Der Zigeunerbaron. Pamela Coburn (s), Herbert Lippert (t), Wolfgang Holzmair (b), Rudold Schasching (t), Chistiane Oelze (s), Julia Hamari (ms), Elisabeth von Magnus (a), Jürgen Flimm (b) e.a. met het Schönbergkoor en het Weens Symfonie orkest o.l.v. Nikolaus Harnoncourt. Teldec 4509-9455-2, 0630-10403-2 (2 cd’s, 2u. 29’42”). 1994
Wanneer de tweede populaire operette van Johann Strauss lang een ondergeschikte rol speelde, is het wachten op een uitgekiende, volledige versie van Harnoncourt lonend gebleken. Waaraan is dat te danken? Samen met Strauss specialist Norbert Linke heeft de dirigent om te beginnen getracht om het werk tot zijn oorspronkelijke vorm terug te brengen voordat de componist fikse coupures aanbracht.
Maar belangrijker nog is dat hij niet toegaf aan de Schmaltz die in de uitvoeringspraktijk was binnen geslopen. Daarmee werd dit niet alleen de eerste echt volledige opname van het werk, maar ook een uitgave die op de oorspronkelijke toonhoogte wordt gezongen en niet een octaaf omlaag getransponeerd voor Zsupán en Homonay. De opvatting van de dirigent doet ook recht aan het feit dat hier meer sprake is van een komische opera dan van een operette.
Dienovereenkomstig geeft de dirigent de belangrijke nummers het waardige volle pond, faseert fraai en ontlokt hij de zangers een verfijnde voordracht. Herbert Lippert als de held van het verhaal (Barinkay) en de helaas niet al te zekere Pamela Coburn (Saffi) zijn erg mooi in hun duet ‘Wer uns getraut?” en Christiane Oelze is een kostelijke Arsena.
De momenten van ontspanning komen niet alleen door de inbreng van Rudolf Schasching (Zsupán, de varkensboer), maar vooral voort uit de meestal weggelaten gedeelten. Voor een komisch moment zorgt bijvoorbeeld Elisabeth von Magnus (Mirabella) in het komische, cabaretachtige ‘Just sind es vierundzwanzig Jahre’ en met Jürgen Flimm die meer acteur dan zanger is in het trio ‘Nur keusch und rein’. Julia Hamari (Czipra) klinkt erg goed, maar weliswaar jonger dan haar dochter Saffi.
Dat alle dialogen zijn gespaard, vergt een redelijke kennis van de Duitse taal en enig gelach en gehoest van het publiek bleken onvermijdelijk in deze zaalopname.