Stenhammar: Fantasieën nr.1-3 op. 11; Late zomeravonden nr. 1-5 op. 33; Pianosonate nr. 3 in As op.12. Cassandra Wyss. Capriccio C 5117 (61’55”). 2011

Niet alleen was de Zweedse componist Wilhelm Stenhammar (1871-1927) bekend als componist, hij behoorde ook tot een selecte groep musici die op hoog niveau dirigeerden, piano speelden, kamermuziek maakten en als begeleider optrad. Als pianosolist trad hij op met Hans Richter en Richard Strauss, hij was bekend als solist in de pianoconcerten van Brahms en die van hemzelf. Zijn late Beethoven werd geroemd.

Maar ook al was Stenhammar een groot pianist, hij schreef betrekkelijk weinig markante pianomuziek. Toch is het zeer de moeite waard om nader kennis te maken met een representatieve keuze daaruit zoals hier wordt geboden. 

Bedenk dat het bij de 3 Fantasieën en de Sonate gaat om prille jeugdwerken uit 1885 (en niet 1883 of 1895 zoals ook wel wordt beweerd) toen hij pas veertien was. Onwillekeurig denk men dan aan Mozart en Mendelssohn en inderdaad: iets van hun stijl en die van Weber valt te herkennen.

Ook de invloed van Brahms valt  niet te ontkennen, maar hij had ongelukkiger voorbeelden kunnen hebben. Die invloed speelt in de Sensommarnätter uit 1914  een rol, maar er is nu duidelijk meer sprake van een persoonlijk stempel; het zijn bedachtzame, sfeervolle stukken uit de ontstaansperiode van zijn Serenade voor orkest. 

De jonge, 18-jarige Zwitserse pianiste Cassandra Wyss die haar opleiding onder andere aan het Salzburgse Mozarteum genoot, lijkt voortreffelijk thuis te zijn in dit idioom met zijn quasi impressionistische derde deel van de Fantasieën. Haar spel getuigt van een vitale muzikale intelligentie en een grote gevoeligheid. Ze differentieert mooi, bereikt een grote helderheid en houdt een fraai muzikaal discours gaande. Ze weet ook goed raad met de steviger, virtuoze delen uit de Sonate. Wyss wordt gelukkig goed bediend door de opnametechnici. Een heel geslaagd cd debuut. Verrassend is dat de pianiste zich binnenkort ook als sopraan zal manifesteren

Wie meer en anders gekleurde Stenhammar wil horen, kan onder andere terecht bij  Lucia Negro (BIS CD 554 en CD 634) en Niklas Sivelöv (Naxos 8.553730), maar Wyss verdient zeker een ereplaats want het is niet zo eenvoudig om je als jonge interpreet in een piramidale schare lotgenoten nog te profileren. Dat kan haast alleen in betrekkelijk nicherepertoire waarnaar concertorganisatoren niet snakken omdat onbekend onbemind maakt, omdat grote solisten het links laten liggen, maar ook omdat het juist ideaal is om het via de cd te leren kennen.