Scarlatti, D.: Pianosonates in D K. 443, d K. 1, G K. 283, G K. 284, b K. 27, E K. 380, A K. 24, cis K. 247, f K. 519, F K. 17, d K. 9, a K. 3, A K. 404, d K213, D K. 214, D K. 96, G K. 146, b K. 87, G K. 520, c K. 11, f K. 386, f K. 387, A K. 268, d K. 141, A K. 113, fis K. 25, b K. 173, G K. 259, D K. 29. Mikhail Pletnev. Virgin 545.123-2 (2 cd’s, 2u. 19’40”). 1994

Deze zorgvuldig samengestelde selectie van een eenendertig mooiste sonates van Scarlatti is over twee cd’s verdeeld en biedt alle gelegenheid om het uitgebreide spectrum van deze buitengewone muziek in een programma met recital lengte te laten horen.

Meteen in de eerste sonate vestigt Pletnev een duidelijk pianistische aanpak, maar hij laat ook met een staccato articulatie horen dat de wereld van het klavecimbel nooit al te ver weg is.

Daarentegen laat hij bijvoorbeeld in K. 283 en K.284 horen hoe een vollere klank het effect van deze sonates ten goede komt.

De tweede cd begint met de haast orkestraal aandoende sonate K. 96 met zijn suggestie van verre hoornsignalen en verderop in de kostelijke K 11 laat hij zijn poëtische gevoel even de vrije loop. Zo’n sonate komt duidelijk op de piano beter tot zijn recht dan op het klavecimbel.

Wie met wat minder genoegen neemt, moet eens denken aan de 15 sonates die Ivo Pogorelich voorbeeldig laat horen (DG 435.855-2), en het zeventiental van Sudbin (BIS CD 1508).

Wie toch het klavecimbel liever is, kan bijvoorbeeld van het negentiental van Hantaï (Mirare MIR 9918) genieten.