Scriabin: Vers la flamme op. 72; Poème-nocturne op. 61; Dansen op. 73 nr. 1 en 2; Fantasie in b op. 28; Prokofiev: Pianosonates nr. 4 in c op.29 en 6 in A op. 82; Legende op. 12/6; Visions fugitives op. 22/1-10; Danza op. 32/1; Wals op. 32/4; Pianostukken uit Asseposter op. 95 1-3, op. 97 102/1 en 3; Shostakovitch: Preludes en fuga’s op. 87 nr. 4, 12, 14, 15, 17 en 23. Sviatoslav Richter. Philips 438.627-2, Decca 475.8130 (2 cd’s, 2u. 32’11’).

Vers la flamme is een nog geen zeven minuten durend stuk uit 1914 toen Scriabin streefde naar een hedonistische fusie van alle kunsten in een totale gevoelservaring. Het gaat om een heel effectieve en progressieve uiting, een doorbraak die mede werd geïnspireerd door theosofie en mystiek en waarin Scriabin de tonaliteit tot zijn uiterste grenzen voert en waarin een bewuste harmonische besluiteloosheid gewaagde en visionaire mogelijkheden ontsluit. Door zo’n laat werk als dit wordt een krachtig gevoel gewekt om de duisternis licht te maken en een poging wordt ondernomen om de tijd zelf te desintegreren.

Zelden is Scriabins zwaartillende mystiek beter recht gedaan als hier door Richter. Vanaf het aarzelende begin tot de oplossende klanken wordt het werk schijnbaar improviserend gespeeld; de innerlijke melodielijnen en spanningen komen heel beheerst aan het licht en het slot is waarlijk extatisch. Dat is de rest van het ook optimaal afgewikkelde programma op deze dubbel cd meer dan waard.

Mooie, zij het iets minder treffende alternatieven leveren Horowitz (Sony SK 42411), Feltsman (Nimbus NI 6198) en Demidenko (Conifer CDCF 204).