Shostakovich: Celloconcerten nr. 1 in Es op. 107 en 2 in G op. 126. Truls Mørk met het Londens filharmonisch orkest o.l.v. Mariss Jansons. Virgin 545.145-2 (65’52”). 1995

De situatie van de celloconcerten van Shostakovitch is vergelijkbaar met die van de pianoconcerten: het eerste wordt regelmatig gespeeld, het tweede nauwelijks. Maar war de gedurfde ambities van het eerste vioolconcert duidelijk de eerder bescheiden ambities van het tweede overschaduwen, maken de gereduceerde tweeslachtigheden van het tweede celloconcert dat in 1967 werd geschreven dit werk tot een in wezen veel rijkere compositie dan de opwindende en effectieve voorganger van acht jaar eerder.

In de woorden van de cellist die als inspiratiebron voor veide werken diende, Mstislav Rostropovitch: “In termen van virtuositeit is het tweede concert minder pakkend dan het eerste, maar qua diepzinnigheid kent het zijns gelijke niet”.

Logisch dat Rostropovich zelf een aantal opnamen van het werk maakte, twee daarvan met de concerten 1 en 2 gecombineerd: met David Oistrakh als dirigent (Russian Revelation RV 10087), met Rozhdestvensky/Svetlanov (EMI 572.020-2), met Kondrashin/Rozhdestvensky (Koch INCD 7251) met Svetlanov (Russian Revelation RDCD 11109) en anders gekoppeld met Colin Davis (BBCL 4073-2), Piero Bellugi (Stradivarius STR 10049) en met Ozawa (DG 477.6579). Het gaat daarbij meest om oudere mono-opnamen, vaak van zaalregistraties. Authentiek en interessant, maar niet optimaal.

Daarom lijkt het veiliger om de wel schier volmaakte uitgave van Mørk aan te bevelen. Zijn nobele vertolkingen hebben beslist geen tweederangs karakter en zijn introspectieve kijk op het tweede concert behoort tot de beste.