Saint-Saëns: Études op. 52 nr. 1-6; Études op. 111 nr. 1-6; Études voor de linkerhand op 135 nr.1-6; Thème varié op. 97. Piers Lane. Hyperion CDA 67037 (72’00”). 1997

De hele reeks Études van Saint-Saëns biedt een complexe en sprankelende overzicht van de Franse school der pianotechniek. De basis en de profetie van wat Jean-Philippe Collard ooit zo schalks Marguérite Long’s ‘diggy-diggy-dee’ pianoschool noemde.

Maar zoals Lane in een bij toerbeurt zeer lezenswaardige, nu eens ironische, dan weer kostelijke toelichting vertelt, kunnen de stukken even evocatief (Les cloches de Las Palmas) als veeleisend (En forme de valse) zijn.

De linkerhand études zijn ook binnen de opgelegde beperkingen een broze en dichterlijke verrassing. Met andere woorden: de Études van Saint-Saëns zijn veelomvattender dan equivalenten van bijvoorbeeld Moritz Moszkowski of Lazare Levy (die ooit mooi zijn vastgelegd door Ilana Vered op Connoisseur c.q. Danielle Laval op EMI).

De vertolkingen van Lane mogen dan niet het summum van vertolkingskunst zijn, ze klinken wel vloeiend en gaaf, bovendien heel stijlvol. Als het ware met een gelatenheid die weigert om in verontrusting over te gaan in het zicht van de heel zware eisen.

Hij laat zich daardoor niet van de wijs brengen, ook al overtuigt hij niet honderd procent in de Prélude en fuga uit op. 52 met zijn wervelwind van tertsen die zelfs de grootste virtuoos moeite bereiden. Cortot struikelde er vroeger over en alleen Cherkassky nam ooit die horden.

En och, met een behoorlijke dosis Franse flair en nonchalance plus een zeker understatement kom je ook een eind.

Lane is met name succesvol in de tertsen uit op.111/1 en 2, een voorloper van Debussy’s Pour les degrés chromatiques. Dat is een warmbloedige en meesterlijke triomf van de geest over de materie. 

De opname klinkt heel fraai en de hoesafbeelding ‘Blik op een haven aan de Middellandse zee’ van Angelo Carino is passend gekozen als charmant beeld. 

Er is ook een mij onbekende opname van Mi-Joo Lee op MDG 6040590-2).