Schumann: Symfonie nr. 2 in C op. 61; Ouvertures Manfred op. 115 en Genoveva op. 81. Mozart orkest o.l.v. Claudio Abbado. DG 479.1061 (59’57”). 2012

Vaak wordt gesproken over Schumanns ongelukkige manier van orkestreren. Dat dit verwijt dubieus is, blijkt wanneer het orkest niet al te groot filharmonisch van opzet is (69 leden telt, waaronder de Nederlandse violiste Maatje Kraan, fluitist Jacques Zoon en trombonist Jurgen van Rijen), goed geïntoneerd speelt (daarvoor zorgt Abbado vooraf met zijn absolute gehoor door grondig te laten stemmen) en voor een goede balans te zorgen. En ziedaar: de overtollige calorieën verdwijnen als sneeuw voor de zon.

In de symfonie leidt dit tot onthullende resultaten met uitgekiende accenten, prominente middenstemmen. De tweede helft van de langzame inleiding klinkt relatief gespierd, het allegro is fraai en duidelijk opgebouwd. In het scherzo vertraagd en verzacht de dirigent de brugpassage mooi om zo de terugkeer naar het hoofdthema extra goed te laten uitkomen. In het haast aandoenlijk mooie adagio leunen de boven- en onderlaag mooi op elkaar om de melancholie te verzachten en in de finale wordt het argument geïntensiveerd om er een frisser aanzien aan te geven.

De beide ouvertures vormen, zo mooi en verzorgd gespeeld, fijne aanvullingen. Er is ook voor een behoorlijk realistisch klankbeeld gezorgd. Bij de symfonie gaat het om een zaalopname in de akoestisch voortreffelijke Weense Musikverein zaal.

Vòòr Abbado bewandelden Dausgaard (BIS0 en Gardiner (DG) dezelfde sobere, maar effectieve weg, maar zij kwamen tot wat minder warmbloedige resultaten.  Bij de traditioneler vertolkingen van de vier symfonieën blijven vooral Sawallisch (EMI) en in wat mindere mate Kubelik (Sony) en Karajan (DG) het interessantst.

Opvallend is dat Abbado die zo vaak complete symfonie cyclussen opnam, van Schumann alleen begeleidingen van het Pianoconcert op zijn naam heeft: met Perahia (Sony), Brendel (Philips), Pollini (DG) en Pires (DG). Of we mogen toch hopen op een complete Schumanncyclus?