Schubert: Symfonieën nr. 3 in D D. 200 en 4 in c D. 417, Tragische. Freiburgs barokensemble o.l.v. Pablo Heras-Casado. Harmonia Mundi HMC 90.2154 (54’27”). 2012

Mooi is het contrast tussen beide werken. Symfonie nr. 3 klinkt licht, vlot en puntig zoals dit nogal onschuldige werk verdient. In nr. 4 is te horen dat zich al vroeg donkere trekken bij Schubert ontwikkelden. De bijnaam tragische werd door hemzelf toegevoegd en het is inderdaad een vrij somber werk, dat meer dan welk ander ook de invloed van Beethoven merkbaar maakt, niet in het minst door de toonaard c-klein. Het werk begint met een langzame inleiding die plaats maakt voor een ontwikkeling welke in al zijn urgentie en heftigheid enigszins herinnert aan Mozarts symfonie nr. 40. Het brede andante wordt tweemaal onderbroken door geagiteerde episodes en de rusteloze stemming duurt ook voort in het menuet en in het slot allegro. Beide werken zijn destijds erg mooi samen vastgelegd door het Europees Kamerorkest o.l.v. Claudio Abbado (DG 423.653-2). Het verschil met de nieuwe opname is vooral een kwestie van ‘traditionele’ versus ‘oude’ instrumenten. Niet alleen dat: de Spaanse dirigent, een snel stijgende ster, zet er meteen in nr. 3 de sokken in. Hij gaat snel, nogal assertief te werk, zorgt voor ritmische vaart, fraaie details bij de houtblazers en levendige articulatie. Maar het geheel had best wat meer typisch Schubertiaanse charme verdragen. Feitelijk past nr. 4 qua karakter beter bij zijn opvattingen en aanpak. Gek genoeg neemt hij hier het andante haast iets te langzaam. Positief is dan weer dat alle herhalingen in acht zijn genomen. Zo ontstonden uitvoeringen die best een ereplaats naast die van Abbado verdienen omdat ze een echt alternatief vormen.