Salieri: Falstaff. Romano Franceschetto, Lee Myeounghee, Giuliano de Filippo, Fernando Luis Ciuffo, Chiara Chialli, Filippo Bettoschi, Natalia Valli met de Milanese madrigalisten en het Guido Cantelli orkest Milaan o.l.v Alberto Veronesi. Chandos CHAN 9613 (2 cd’s, 2u. 22’07”). 1997

Salieri: Falstaff. József Gregor, Mária Zempléni, Dénes  Gulyás, István Gáti, Eva Pánczél, Tamás Csurja met het Salieri kamerorkest en –koor o.l.v. Tamás Pál. Hungaroton HCD 12789/91 (3 cd’s, 2u. 35’22”). 1985

Sinds Peter Schaffers toneelstuk Amadeus en Milos Formans verfilming daarvan is Antonio Salieri bijna even bekend als Mozart, zij het met een nogal negatief etiket. De vraag is of dat terecht is. De legende van zijn gifmoord op zijn rivaal in al lang ontkracht.

Hoe weinig Salieri zijn talenten verborgen hoeft te houden, wordt door deze Italiaanse en Hongaarse operaopnamen duidelijk. De destijds vogelvrij verklaarde kan hier kritisch onder de rehabilitatieloep worden genomen omdat het gegeven van deze Shakespeare adaptatie door librettist Carlo Prospero Gianfranceschi hier al door de opera’s van Nicolai en Verdi goed bekend is. Vergelijkingsmateriaal te over dus.

Salieri’s Falstaff uit 1799 draagt de ondertitel Le te burli (de drie grappen) omdat Falstaff drie keer te grazen wordt genomen. Daardoor staat het werk dichter bij Shakespeare, hoewel we Fenton en Nanetta missen, maar wel Mistress Page (hier onder de naam Slender) en haar man ontmoeten.

Het werk van Salieri vertoont een gecomprimeerde dramaturgie en zet vaak buffoneske stijlmiddelen in. Dat maakt het werk niet alleen voor kenners, maar ook voor liefhebbers aantrekkelijk.

Van dit tweetal opnamen verdient de Italiaanse versie de voorkeur omdat er levendiger wordt gezongen en gemusiceerd, al blijft Romano Franceschetto in de titelrol hoorbaar achter bij Joszéf Gregor. Maar de betere Chandos opname geeft de doorslag.

Verder bestaat op 2 cd’s een andere opname van Malgoire (Dynamic CDS 405/1-2) en een dvd opname van Östman (ArtHaus 100.022). Twee onbekenden.