Cage: Roaratorio (met besprekingen); Wrtings for the second time through Finnegans Wake. John Cage en Klaus Schöning (spreekstem), Joe Heaney (zangstem), Seamus Ennis (doedelzak), Paddy Glackin (vedel), Matt Malloy (fluit). Mode 28/9 (2 cd’s, 2u. 29’42”). 1991

Misschien doet het aan Amsterdam of Dublin denken. Hoewel… slechts ongeveer en als vreemde gedachtesprong. Met een hoofd vol paddo’s die maken dat je gegarandeerd Queen Maeve, Cuchulainn en de geest van Molly hoe-heet-ze=ook-alweer met haar lading kabouters zou zien. Wie houdt daar eigenlijk niet van?

Met de ondertitel An Irish circus on Finnegan’s Wake is dit stuk misschien het beste vergelijkbaar met mt Derek Jarmans filmbewerking van Shakespeares The Tempest, door sommige filmcritici   schouderophalend afgedaan, maar door veel Shakespearekenners gezien als een versie die trouw is aan het origineel.

Bovenstaande beschrijving van Roaratorio is van literatuurrecensent Allen B. Buch die er duidelijk geen problemen mee had dat werk te beschouwen is als auditieve tegenhanger van James Joyce’s taalkundig staaltje vuurwerk.

Het stuk van Cage bestaat uit interpretaties van de tekst in diverse vocale stijlen, traditionele Ierse muziek en een kwantitatieve collage van geluiden die aleatorisch worden gekozen. 

De blijkbaar gelijktijdige ontlading van al deze elementen, waarbij geen enkel geluid specifiek verwant is aan de andere, is, natuurlijk afgezien van alles wat Buch daarover beweert, paradoxaal genoeg veel meer verwant aan onze echte waarneming van geluid en muziek dan elke andere conventionele compositie.

Een poging om zo’n grillige, doch allesomvattende geluidservaring op een polycarbonaat schijfje te persen is a priori haast gedoemd om te mislukken, dus is het maar goed dat dit zo’n sterke realisatie is, ook gezien de schijnbaar contrasterende voorwaarden om zowel de details te vangen, als – bij gebrek aan een beter woord – de sfeer van zoals Joyce zei: ‘Deze lang verwachte Messias van Roarotorios’.