Campra: Idomenée. Bernard Deletré (bs), Sandrine Piau (s), Monique Zanetti (s), Jean-Paul Fouchécourt (t), Marie Boyer (ms), Jérôme Corréas (bs), Richard Dugay (t) met Les arts florissants o.l.v. William Christie. Harmonia Mundi HMC 90.1396/8 (3 cd’s, 2u.46’48”). 1991

André Campra was een van de leidende figuren in het Franse muziekleven tussen Lully’s dood in 1687 en het operadebuut van Rameau in 1733. Hij was een pionier van de opéra-ballet vorm, maar schreef ook een aantal tragédies en musique.

Eén daarvan is Idomenée, een werk dat in 1712 zijn première had en in 1731 in omgewerkte vorm terugkeerde. Het is deze laatste versie die Christie uitkoos. De librettoschrijver van Campra was Antoine Danchet en zijn tekst diende later als belangrijkste bron voor Mozarts opera seria Idomeneo.

De partituur van Campra heeft veel aantrekkelijks en bevat slechts een paar zwakke plekjes. Hetzelfde kan worden gezegd van Danchets adaptie van Crébillons gelijknamige tragedie uit 1705.

Campra toont hier vooral zijn grote gave om goed voor de menselijke stem te schrijven en toont daarvoor meer sympathie dan menige Franse tijdgenoot.

In het werk komen passages met fraaie dialogen voor, bijvoorbeeld die tussen Idomenée (Bernard Deletré) en zijn zoon Idamante (Jean Paul Fouchécourt, vierde tafereel tweede acte) en tussen Idomenée en Priams dochter Ilione (Monique Zanetti). Sandrine Piau schittert als Electre.

Ook de een zo belangrijke rol spelende orkestratie is heel effectief. Zo bevat bijvoorbeeld de derde akte een zeemansdans voor piccolo’s, pauken en strijkers.

Dit is typisch een werk waarin William Christie zijn grote expertise en en zijn treffende stijlgevoel kan tonen. De koren klinken soepel, er zijn kleurige divertimenti en de solisten vormen een heel capabele, homogene ploeg.