Caccini: L’Euridice. Silvia Frigato (s., Euridice, La trageia), Furio Zanasi (b., Orfeo), Gianpaolo Fagotto (t., Arcetro), Luca Dordolo (t., Aminta), Sara Mingardo (a., Dafne, Prosperina), Monica Picinnini (s., Venere), Antonio Abete (bs., Plutone), Matteo Bellotto (bs., Radamanto), Mauro Borgioni (b., Caronte) met Il concerto italiano o.l.v. Rinaldo Alessandrini. Naïve OP 3055-2 (79’28”). 2013

Wie schreef de eerste opera, de eerste Orfeus en Euridice? Peri of Giulio Caccini (1551-1618)? Beiden gebruikten het libretto van Ottavio Rinunccini. Peri’s Euridice werd eerder – begin oktober 1600 - opgevoerd in Florence, terwijl Caccini’s werk pas 5 december 1602 in Palazzo Pitti aan bod kwam, maar het werk van Caccini verscheen wel een paar weken eerder in druk, januari 1601. Vreemd is wel dat Caccini dezelfde proloog handhaafde met een verwijzing naar de senna real (koninklijke Seine) die bij Peri van belang was omdat diens opera werd gegeven bij het huwelijk van Maria de Medici met de Franse koning Henri IV.

De handeling verloopt ongeveer hetzelfde als bij Monteverdi, met dit verschil dat Orfeus door Venus de onderwereld wordt binnen geleid en niet Charon maar Pluto om terugkeer van Euridice moet smeken.

Waar Monteverdi zorgde voor een rijke orkestratie met koper, houtblazers en strijkers, schrijft Caccini niets op instrumentaal gebied voor. Het werk bestaat ook voornamelijk uit recitatieven die vrij karig zijn geharmoniseerd.

Toch is het interessant om van het werk kennis te nemen. Deze ‘live’ opname werd in 2013 gemaakt tijdens het Oude Muziek festival in Innsbruck. We horen Silvia Frigato die als Euridice jammer genoeg niet zoveel te doen heeft, maar die ook La tragedia in de proloog vertolkt, als een heel innemende, charmante persoon. Tegenover haar staat Furio Zanasi als een felle, geëngageerde en wanhopige Orfeo. Mindr gelukkig klinkt de Arcetro van de voortdurend luide en niet erg genuanceerde Gianpaolo Fagotto. Maar veel waardering voor de overige zangers en de haast madrigaalachtige bijdragen van het koor. Alessandrini en zijn instrumentalisten spelen met veel vaart en verve.

Er is een wat milder, maar niet absoluut beter klinkend Frans/Belgisch alternatief van Scherzi musicali o.l.v. Nicolas Achten (Ricercar RIC 269).