Couperin, F: Cantate Ariane consolée par Bacchus; L’apothéose de Lully; Le Parnasse ou l’apothéose de Corelli. Stéphane Degout (b) met Les talens lyriques o.l.v. Christophe Rousset. Aparté AP 130 (60’56”). 2016 

François Couperins beide onderling gerelateerde instrumentale Apothéoses omhelzen onderling vurig de deugden van de conflicterende Franse en Italiaanse muziekinvloeden in de vroege achttiende eeuwse muziek.

Zo zijn de componisten Lully en Corelli verenigd in de Elysische velden, waarbij de Franse en Italiaanse muzen elkaars muziek spelen. Het is een prachtig concept.

Elk werk bevat een reeks gestileerde klassieke vignetten. L’apothéose de Lully is programmatisch en roept Apollo en Mercurius op; L’apothéose de Corelli is een welsprekende triosonate maar bevat ook van titels voorziene deeltjes die afwisselend serieus, expressief en levendig van aard zijn.

De verklankingen van Rousset bezitten veel levendigheid, gratie en getuigen van verfijnd gevoel. De spinrag subtiliteit van ‘Plainte des mêmes’ uit eerstgenoemd werk is gecompenseerd door het kostelijke karakter dat wordt gegeven aan het vierde deeltje ‘Corelli après son entouzisme s’endors’. Deze zeer lonende muziek kan momenteel nauwelijks beter worden gespeeld dan door Christophe Rousset en zijn Talens lyriques – in dit geval bestaande uit  violen, gamba (met Christophe Coin in een solorol), fluiten, hobo’s en klavecimbel) en zo blijkt het ook te zijn.

Dit prachtige optreden in de beide Apothéoses krijgt nog meer gewicht door de cd première van de Cantate  Ariane consolée par Bacchus die met de titel Ariane abandonée is teruggevonden in een manuscript uit Amsterdam. Nu waren er meer componisten die zich met Ariane en haar klacht bezig hielden, maar het bijzondere hier is dat we een bariton als solist te horen krijgen.

Van de Apothéoses bestaan meer opnamen; een der mooiste (met korte, gesproken inleidingen door Bernard Hervé) is van Jordi Savall (Astrée ES 9947) uit 1986, maar de nieuwe is nog beter.